Die dag voelde ik minder getrappel in mijn buik. Daar kwam ik eigenlijk pas rond vier uur in de middag achter, ik hing buiten de was op aan een wasrekje. Rust nemen? Ziekenhuis bellen? Vag bellen? Ik dacht, ze zien me aankomen in het ziekenhuis, ALWEER… Elke keer al met een sisser naar huis. “Nee ik bel nog niet!” Een uur later belde ik toch, ik had hem echt niet gevoeld. Ook niet toen ik rust genomen had. In het ziekenhuis bleek dat ik al drie centimeter ontsluiting had.