Bevallingsverhaal – Farah over Sophia en Yulia

Leestijd: 15 minuten (+/- I’m sorry)

DISCLAIMER

Onze kindjes zijn, God zij dank, gezond. Een bevalling, zeker van een tweeling, is niet zonder gevaar. Zowel voor de mama’s, als voor de kindjes. Zorg goed voor jezelf tijdens je zwangerschap, leer je grenzen kennen en bewaak deze.

Een positieve zwangerschapstest na de kerk

Ergens wist ik het. Het was vrijdag avond. Voordat we naar de kerk gingen haalde ik snel drie zwangerschapstesten bij het Kruidvat. Ik zat met Ilia in de kerk. Tijdens de kerkdienst was er een moment waarop ik Ilia met een arm vast had, mijn andere hand lag op mijn buik, de priester las een stuk uit de Bijbel en toen dacht ik. Ik ben echt zwanger, die test ga ik zo gelijk doen als ik thuis ben. Ik ga niet wachten tot morgen ochtend. Vag was nog tot laat aan het werk. Ilia en ik fietste naar huis. We reden onze straat in en Vag kwam ook net de straat in gereden. Ilia was achter in de tuin even bezig met papa die zijn schoenen aan het afspuiten was en ik was al naar de wc geweest om de test te doen. WACHTEN… Ik legde de test op het aanrecht en ik begon binnen op te ruimen. Stiekem keek ik te vroeg naar de test. Een plusje. Ik dacht “Nee, nog niet kijken. De tijd is nog niet voorbij, je ziet het vast niet goed. Je ziet wat je WIL zien.” Ik probeerde nog wat op te ruimen maar één seconde later bedacht ik me. Fuck it. Als er een plus staat, dan staat die er nu ook, en over 3 minuten ook. Ik pakte de test, zag een plus, rende naar buiten en liet het al springend aan Vag zien. We knuffelden, en kuste en keken naar Ilia die vroeg: “Krijgen jullie een baby ofzo?”

Ik was toen twee weken zwanger.

Ziet u het wel goed?

De weken erna was ik best vaak misselijk. Als je mijn bevallingsverhaal van Ilia gelezen hebt weet je nu dat ik tijdens de zwangerschap van Ilia helemaal niet echt misselijk was. Ik voelde me zooooo geblessed dat het gelukt was. Dat gevoel is onbeschrijfelijk, een mensje wat in je buik groeit, en ontstaan is door liefde. Omdat ik nog onder behandeling was in het Maasstad ziekenhuis vanwege de operatie de maand ervoor moest ik hen bellen als ik zwanger zou zijn. Dat deed ik en we plande met acht weken zwangerschap een eerste echo in. Mijn moeder ging mee naar het ziekenhuis. Vag had die dag gewoon een klus en dus hij kwam tussendoor naar het ziekenhuis voor de echo. Worst case scenario was het mis en dan wilde mijn moeder er zijn om me op te vangen. En in het geval dat ik wél echt een levend kindje in mijn buik had was zij er om het geluk mee te delen. Mama bleef in de auto en wij gingen naar binnen.

Ja hoor, daar was het dan. Een levende boon in mijn buik. Het bewoog heen en weer. Het is weer zo’n moment dat je je hele leven voorbij ziet flitsen, mensen die vroeger zeiden dat er niets van mij terecht zou komen, momenten dat ik hen ongelijk bewees, ik zie Ilia als grote broer, de blijdschap die het hem zal brengen, de moeilijke momenten die we zullen krijgen tijdens de slapeloze nachten, een trots gevoel borrelt in me op. We kijken met z’n drieën naar de boon. Ik dacht nog. Is het er wel echt één? Of zouden we heel misschien bij die 5% zitten die een tweeling krijgt met PCOS? Het ziet er allemaal goed uit zegt de gyneacologe en ze verplaatst het apparaat over mijn buik om af te ronden. Ze stopt. Kijkt, wacht. Kijkt weer. En ze zegt “Oh, kijk nou! Gefeliciteerd, het zijn er twee!”

Twee levende bonen in mijn buik

Vag: “Ziet u het wel goed?” De gyneacoloog ziet het goed. En dan zien wij het ook. Het zijn er echt twee. Met een echo foto van twee bonen in mijn buik lopen we vol ongeloof het ziekenhuis uit. We laten mama de foto zien op de parkeerplaats. We zijn eigenlijk alle drie in shock. Mama is heel voorzichtig blij. Ze zegt de hele zwangerschap dat ze hoopt dat het goed blijft gaan. Vag gaat verder met zijn werk en mama en ik rijden naar huis. Twee bonen in mijn buik. Dat worden, als alles inderdaad goed blijft gaan, twee mensen. WHAT THE #$%^&*, eerst duurt het zoooo lang? En nu krijgen we er twee?! Are you for real?!

Geen rozengeur en manenschijn

Mijn zwangerschap was heus geen rozengeur en manenschijn. Integendeel. Soms was het een hel. Ik denk niet graag terug aan die tijd. Soms voelde ik me zo slecht en was ik zo moe dat ik niet eens kon werken. Ik had vanaf ongeveer 11 weken al harde buiken. Ik herkende het eerst niet. Ik had zo’n buikpijn en een soort kramp. Ineens dacht ik, oja fuck, harde buiken. I almost forgot about that one… Ik werd arbeidsongeschikt verklaard en ik kwam in de ziektewet. Ik kon eigenlijk niets meer alleen. Ik mocht niet zwaar tillen, ik kon geen boodschappen doen, geen lange stukken lopen, autorijden, alles was zwaar en moeizaam. De meisjes groeide niet echt top. Ze waren met de 20 weken echo echt flink aan de kleine kant. Ik hoor je denken, dat is altijd met tweelingen. Ja, dat kan. Er bestaat een soort groeimeter van ongeboren kindjes. Dat duiden ze aan met P2 of P6 etc. Je kunt daar meer over lezen op deze pagina bij het kopje “Uitleg percentiel”. Sophia was P2 en Yulia P6. Dat betekend echt dat ze extreem laag scoorde op die “percentiel-lijst”. Ik moest daardoor nog meer rust nemen. Nog meer, hoe dan? Ik heb ook nog een kind die mijn aandacht vereist en naar school moet.

Veldhoven

Het ging niet goed met de kindjes, ze groeide niet goed genoeg. En mijn harde buiken kwamen regelmatig. Daarnaast was mijn cervix korter aan het worden. Lees de volgende alinea voor meer info hierover. Veldhoven, dat klonk echt als het einde van de wereld. Ik was 120 kilometer verwijderd van mijn kind. En voor elke kilometer hebben we allebei wel honderd tranen gelaten. Het was vreselijk. Ik mocht niet in mijn eigen ziekenhuis blijven omdat zij niet “capabel” genoeg zijn om kindjes van 28 weken te behandelen. Dat kon pas vanaf 32 weken. Nog vier weken, dat leek echt for ever. En wat is nou 32 weken? Het eerste wat je doet is googlen hoe een baby van 28 weken eruit ziet. Nou, daar haal je dan geen hoop uit. Dat kan ik je meegeven. Iedereen werd ingeschakeld om te helpen om Ilia langs te brengen om mij te bezoeken. Maar door die schijt regels allemaal mocht je maar één persoon per week of per opname blablabla. Allemaal zo moeilijk. Mijn moeder had toen super ziek en zat in quarantaine en kon niet komen. Gelukkig knepen ze af en toe een oogje toe en chillde we een keer met ze allen op mijn kamer en aten we pizza en maccie. Wat een tijden. Mijn zus sliep een paar nachten bij me en die periode zijn we super erg naar elkaar toe gegroeid. Ik voel weer tranen opwellen als ik eraan denk. Zo’n kwetsbare periode is niet te doen alleen. Je krijgt zo veel informatie, de gyneacoloog komt elke dag langs, de kinderarts komt uitleggen wat je allemaal kan verwachten als je bevalt van een kindje met 28 weken en mijn zus schreef alles op. Dan vroeg ik regelmatig hoe het ook al weer zat en legde zij het me weer uit. Ook Vag en m’n nichtje Anna kwamen nachtjes bij me slapen. Dan sliep mijn zus met Ilia in een hotel in de buurt zodat we de volgende dag weer samen konden zijn. Vag en mijn zus wisselde af. Soms sliep Vag bij me en Ilia bij mijn schoonmoeder. Tot op dag zes ongeveer. Toen mocht ik naar huis, dat was best bijzonder want de gyneacoloog zei me toen ik daar een paar dagen was dat ik die week nog zou bevallen.

Korte cervix

Vanwege die operatie had ik een verkorte cervix. Dat houdt in dat je kindje dichter bij the exit zit dan normaliter. Dat is gevaarlijk, want dat kan leiden tot een vroeggeboorte. Je meent het… Dus ik stond onder strikte controle. Elke week een echo. Elke week werd zo de groei van de meisjes gemeten en de stand van de cervix. Als het korter dan 1,5mm zou zijn moest ik worden opgenomen, dat was de afspraak met de gyneacoloog. Je raad het al, ik ging voor controle. En het was korter dan 1,5. Ik moest opnieuw worden opgenomen en ik ging met 29 weken naar het ziekenhuis in Leiden.

Leiden en Den Haag

Nou… ik was tien dagen thuis geweest en daar zat ik dan in Leiden. Ik ben daar vijf dagen geweest. Ilia is een keer geweest om te kroelen bij mama maar het was verder gewoon te lastig om te plannen. Het was ook voor hem moeilijk om mama zo te zien. Ik had pijn en ik was niet de mama die hij kende. Hij had alles door en dat was voor hem ook niet goed. Ik herinner me die keer dat hij weg ging. Het was voor ons allebei moeilijk, de verpleegkundige kwam net binnen toen we afscheid namen. “Ik kom strakjes nog wel even” zei ze. Ilia liep samen met Vag huilend de deur uit. Ik probeerde me groot te houden voor hem maar toen ik hem in de lift zag gaan brak ik. Ik heb zo erg gehuild en ik had zo veel pijn dat ik mijn kleine koekje niet bij me kon houden. De verpleegkundige kwam terug en ze rende naar me toe en greep me vast. “Dat dacht ik al” zei ze. En ze troostte me. En ik liet het toe. Ik was op. Ik kreeg weer regelmatiger harde buiken, ook wel bekend als voorweeën en met mijn korte cervix was ik steeds een hoog risico gevalletje. Er was in Leiden geen plek om te blijven, de NICU lag vol. Hier liggen alle te vroeg geboren kindjes onder toezicht van kinderartsen en verpleegkundigen. Ik moest overgeplaatst worden naar een ziekenhuis waar de NICU wel ruimte had. Ik hoorde plekken als Groningen en Enschede. Veldhoven was ver, maar dát is ook echt mega ver. Een heel leuk vooruitzicht was het niet. Gelukkig hadden ze in Den Haag een plekje over en dus mocht ik daarheen. Er ging een gyneacoloog mee in de ambulance omdat de kans bestond dat ik in de ambulance zou bevallen. Ik was toen ongeveer 31 weken zwanger. Nog één week en dan zou ik terug mogen naar Dirksland. Dat zou echt top zijn.

32 weken, hooray!

Ja hoor, het was zo ver. Ik lag nog in Den Haag maar het was de ochtend van de 32 weken. Ik had al een soort van alles ingepakt. Zodat ik zo weg kon als de ambulance er weer zou zijn. Ik heb trouwens in mijn leven al best wat keren in een ambulance gelegen. Voor mijn zwangerschap al een stuk of zes keer en tijdens mijn zwangerschap ging ik overal heen met dat ding. Van Dirksland naar Veldhoven, van Dirksland naar Leiden, van Leiden naar Den Haag, van Den Haag naar Dirksland. Ik lag helemaal klaar en toen kwam eindelijk de ambulance en die bracht me naar Dirksland. Daar aangekomen had ik het echt zwaar. Ik kwam aan op dinsdag 25 mei. Ik had elke ochtend zo’n klote ECG. Dan stormde er iemand binnen zonder te kloppen, zat ik nog te ontbijten of waren ze mijn ontbijt gewoon vergeten en dan moest ik weer met al die banden om m’n lijf. Zo’n ECG maken is nog moeilijk met een tweeling. Je kunt die dopler vaak niet op een plek krijgen waar je het hartje goed kan horen. Als je het hartje al gevonden hebt duurt het nog tien jaar voordat ze eruit zijn of het inderdaad twee verschillende hartjes zijn en als dat zo is bedenkt de ene om zich 360 graden te draaien en kan je dus opnieuw beginnen. Op 28 mei vierde mijn schoonfamilie een verjaardag. Iedereen ging erheen en ik voelde me zo alleen en de situatie voelde zo dubbel. Uitzichtloos omdat het makkelijk kon dat de meisjes nog tot 37 weken binnen zouden blijven. En dankbaar dat ze nog steeds veilig in mijn buik zaten. Ik belde met m’n zus en barstte in tranen uit. Ze stapte met haar hele gezin in de auto en heeft niet eens thuis meer gegeten. We genoten samen in de avond zon bij het ziekenhuis.

32 weken en vier dagen

De dag erna kwam mama. We lunchte samen, kletste en hebben gelachen. Ik ging terug naar mijn kamer om te rusten. Die avond zouden Vag en Ilia bij mij komen eten. Om 18:00 waren ze er. We hadden gezellig samen gegeten en wilde eigenlijk ook weer snel naar huis. Om 19:00 ging ik even naar de wc. Ik stond op en voelde iets van binnen knappen. Ik dacht “zijn dit mijn vliezen?” Ik liep naar de wasbak buiten in mijn kamer en waste mijn handen, draaide me om en PLONS. Een hele golf vruchtwater. Dit waren echt mijn vliezen. Vag schrok zich driedubbel in de rondte en Ilia dacht dat ik in mijn broek had geplast. De gyneacoloog kwam en zei dat we heel snel iemand moesten regelen die Ilia kwam ophalen.

Dag Ilia, morgen heb je twee zusjes

Mijn schoonmoeder kwam Ilia ophalen. De gyneacoloog kwam mijn ontsluiting checken. Die was trouwens al een paar dagen vier centimeter. De gyneacoloog was super assertief. Hij kwam elke keer heen en weer gelopen, in een half uur kwam hij wel vijf keer kijken. Ilia ging met mijn schoonmoeder mee. Vag bracht hem naar de entree van het ziekenhuis. Dit afscheid was niet zo verdrietig als alle andere. Ik dacht, nu komen ze er uit en dan kan ik jou weer zelf op bed leggen. “Dag Ilia, morgen heb je twee zusjes. Kom je dan kijken als dat mag?”

Vag en ik gingen naar de verloskamer. Die verlosbedden zijn echt heel naar. Ik heb daar in Leiden en Den Haag al twee nachten op geslapen. Wat een drama. Nou, nu mijn vliezen gebroken waren dacht ik wel “Nu heb ik dat bed nodig ja héhé”!! De bevalling ging eigenlijk super snel. In de tijd dat Ilia geboren is (2,5 uur) werden ook de meisjes geboren. Ik ben echt goed in bevallen al zeg ik het zelf. Ik kreeg in het begin wel pittige weeën, dat duurde ongeveer tot 20:00. Toen werden ze wat heftiger en moest ik ze weg puffen. Vag belde nog even met zijn vader en zei dat het begonnen was.

Drukte op de verloskamers

Het was mega druk, heel Flakkee lag te bevallen op dat moment. Mijn gyneacoloog kwam, en zei dat heel het medisch team klaar stond maar dat hij een spoedkeizersnede moest gaan doen. Er was een tweede gyneacoloog opgeroepen. Ik kreeg echt persweeën en ik zei net als met Ilia dat ze er echt aankwam. Op dat moment kwam er een onbekende gyneacoloog binnen gestormd. Hij checkte mijn ontsluiting en zei dat het ongeveer negen centimeter was maar dat er nog een randje vast zat. Geen idee wat dat betekende maar ik wist wel, deze baby gaat eruit. Ik kan het niet tegenhouden. Hij heeft toen echt drie of vier keer zo’n schedelelektrode geprobeerd vast te zetten op Sophia haar hoofdje. Heel naar. Maar op dat moment wil je gewoon dat ze weten of het goed met haar gaat of niet. Met die schedelelektrode kunnen ze de hartslag meten. Met één perswee is Sophia geboren om 21:15. Ze lieten haar snel zien en toen moest ze aan de beademing. Vag bleef even bij me. Mijn weeën waren weg. Maar Yulia moest er nog uit én snel want haar hartslag daalde. Het leek een uur te duren maar ik had echt geen weeën. De gyneacoloog zei dat ze gedraaid was naar een stuitligging en als ze niet snel zou komen er alsnog een spoed keizersnede zou moeten plaats vinden. Ik voelde wat opkomen. Met deze wee moest ze eruit dat was een feit. Ik verzamelde alle kracht die ik nog in me had en daar was Yulia om 21:22. Ze werd in het vlies geboren. Vag werd snel geroepen om foto’s te maken. Hij was een meter van ons verwijderd om foto’s te maken van Sophia. Vag schrok zich wild. Yulia zat nog in het vlies. Hij dacht dit is niet oke.

Een liter bloed

Alles was wel oke. Sophia had wat hulp nodig maar Yulia niet. Ze werd aan mij gegeven. Ze was sprekend haar broer. Ik vond haar wel klein maar niet eng klein. Ze was perfect. Alles aan haar was perfect maar ik was niet compleet. Haar zus was niet in mijn armen. Ik wilde haar ook bij me hebben. Maar dat kon niet. En toen zag ik het pas. Er stond een heel team van mensen in mijn kamer. Mijn eigen gyneacoloog kwam met grote ogen de kamer inlopen. Net te laat want de meisjes waren al geboren. Hij vroeg hoe het ging. Checkte de placentas en toen werd ook duidelijk waarom Yulia zo wit was. Dat zag ik pas veel later. Sophia was roze maar Yulia wit. We hadden veel bloed verloren. Ik iets meer dan een liter zei de gyneacoloog en Yulia wisten ze niet precies. Ze namen ook haar mee en ik bleef achter in dat kale bed. Mijn twee pasgeboren babies waren niet bij me. Het voelde alsof ze bij me weg waren gerukt. Dat was natuurlijk helemaal niet zo. Ze waren in goede handen maar als je daar ligt alleen op die kamer voelt dat wel zo. Ik moest eerst zelf plassen voordat ik naar de meisjes mocht. Ik wilde naar de wc gaan maar dat mocht niet. Ik moest op zo’n achterlijke po-stoel plassen. Ik zei dat ik echt niet kon plassen met al die mensen erbij. Iedereen ging weg en ik deed mijn best om te plassen. Het lukte en ik mocht naar mijn meisjes op de kinderafdeling. Vag en een verpleegkundige reden me er met bed en al naar toe.

Geen woorden maar wel beschuit met meisjes

En daar lagen ze. Allebei in de couveuse. Allebei perfect, alleen wat klein. Ze hadden haartjes, teentjes, teen nageltjes, wimpers, wenkbrauwen, tien vingertjes, en een prachtig neusje maar alleen wel een neusje met een slangetje erin. En een lijfje met drie plakkers met snoertjes wat vast zat aan een hartmonitor. Plakkers met een beertje erop. Alsof dat het leuk moest zijn. En nog een snoertje aan een voetje voor de saturatie. Een hele grote pleister op een heel klein toetje, die pleister zorgde ervoor dat het slangetje in hun neusje bleef. Het slangetje was voor de voeding. Een sonde. Ik wilde ze niet zo zien maar ik zag ze wel, ik zag als ik lang genoeg keek ook mijn meisjes zonder al die toeters en bellen. Ik zag ze kruipen, lopen, groter groeien. Voor dat het zo ver was en ik ze mee mocht nemen naar huis duurde nog een maand en een dag. Ik wist niet wat me te wachten stond. We kregen een update over hoe het met ze ging en wat de bedoeling was. Daar zaten we dan. Papa en mama van Sophia 1615 gram en Yulia 1680 gram en toen kregen we beschuit met muisjes.

Dit was het bevallingsverhaal van de meisjes. Hopelijk zijn jullie niet te erg geshockeerd. Ik heb er lang over gedaan om dit verhaal “op papier” te zetten en soms met de tranen over mijn wangen geschreven. Het is voor mij een mooi en pijnlijk verhaal.

Liefs,

Farah Elisabeth.