Valentijnsdag Special – The proposal

Leestijd: 10 minuten

Valentijnsdag en bloemen…

14 februari 2015 onze datum, en ja Valentijnsdag. Sindsdien zijn Vag en ik samen. Het was zoooooooooo lief, hij had die dag eigenlijk net te laat bedacht dat hij met bloemen naar mij toe wilde komen en dus was hij met twee vrienden stad en land afgegaan om nog bloemen te scoren. Maar wat wil je, laat op de dag op Valentijnsdag nog een bos rozen kopen. Dat is een uitdaging. Ik was obviously direct verkocht want bloemen daar ga ik goed op en er een super lief briefje bij met een tekst die hij jaren daarvoor al eens aan mij geschreven had. Vanaf die dag waren wij, wij.

Valentijnsdag en geen bloemen…

14 februari 2019, het is een gewone doordeweekse dag en ’s avonds is de meeste hoop op een bloemetje wel verloren. Ik zeg er maar niks over maar ik ben natuurlijk wel lichtelijk gepikeerd. Hoe kan je dit nou vergeten? 1. Het is Valentijnsdag. En 2. Het is ONZE DAG. Ik praat het in mijn hoofd goed. We gaan straks een paar dagen weg, en dan zou ik toch niets aan die bloemen hebben. Dan zijn ze al dood als ik terug ben. Een mislukte Valentijnsdag.

Rome

Op 15 februari, de dag na Valentijnsdag, gaan we met een groep vrienden van de kerk naar Rome in Italië. Super leuk maar ook een beetje dubbel. We gaan drie nachten en dat is best lang om zonder Ilia te zijn. En voor hem om zonder ons te zijn. Voor hem viel het allemaal ontzettend mee, hij sliep bij zijn oma’s en dat was een feestje. Aangekomen in de parkeergarage van het vliegveld breekt de paniek uit. Heb ik wel alles? Heeft Ilia wel alles? Is dit wel ok? Wat denk ik nou eigenlijk? Is dit nou echt zo belangrijk? Ik ben echt een HELE slechte moeder om mijn kind achter te laten. Wat als het vliegtuig neerstort? Dan is hij zijn papa en mama in een klap kwijt! Ik probeer mijn gedachte te verzetten en dat lukt. Ik grap naar Vag of hij wél alles heeft. “Ja hoor” antwoord hij kalm. “Ook mijn verlovingsring?” vraag ik. We lachen en we lopen de parkeergarage uit.

Twee shotjes wodka om 11 uur ’s ochtends

Een paar dagen voordat wij naar Rome gingen heeft Vag nadat hij was gaan werken rechtsom keert gemaakt naar huis. Naar Ooltgensplaat, waar we destijds nog woonden met mijn vader. Mijn vader stond een beetje gek te kijken toen Vag ineens thuis kwam. Vag is een man van weinig woorden en mijn vader het tegenovergestelde. Vag pakte twee shotglaasjes van de bar, schonk er wodka in. En toen vroeg hij om mijn hand aan mijn vader. (I’m not crying) Hij had alleen mijn vader verteld over zijn plan om mij ten huwelijk te vragen in Rome. Hoe dan?! I could never.

Alles opbiechten

We hadden die dag bijna 10 kilometer gelopen door Rome. We aten elke dag pizza of pasta als lunch, keken onze ogen uit naar alle pracht en praal in de kerken. De ene kerk nog groter dan de ander. Schattige oude vrouwtjes die de straten van Rome afliepen met een boodschappenkarretje en hakjes aan. Wat zouden zij hebben gedaan op Valentijnsdag? Of doen ze niet aan Valentijnsdag in Italië? Van alles kwamen we tegen. We waren opnieuw in een kerk en ik zag daar, zoals in elke kerk, de biechthokjes. Biechten is verplicht in het Katholieke geloof. Ik had het echter nog nooit gedaan, ik durfde het ook niet bij mijn eigen pastoor. Ik zag mijn kans schoon en ik keek of er een mogelijkheid was om te biechten bij een Engels sprekende priester. Die was er, ik knielde neer en sprak met de priester. Ik ontving de absolutie, wat kort door de bocht betekent dat ik van mijn zonden vergeven werd. Daarna moest tien weesgegroetjes bidden en het Onze Vader. Ik heb me nooit zo bevrijd gevoeld als toen. Ik kan het iedereen aanraden.

100 euro voor een ritje

Je vraagt je af, komt dat aanzoek nog of is dit een tripadvisor blog? Nee sorry, I’m getting there. Dit is allemaal essentiële informatie. Believe me. We hadden afgesproken dat we één avondje samen zouden dineren in Rome zonder de rest van de groep. Zo konden we nog een beetje onze anniversary vieren. Zo gezegd zo gedaan. We namen afscheid van de groep en gingen onze eigen weg.

We wilde wat lekkers eten en daarna zouden we weer aansluiten bij de groep.

Aangekomen op een groot plein met allemaal eettentjes vonden we het nog een beetje vroeg om al gelijk te gaan eten. Er stonden koetsen met een paard ervoor op het plein. Dat was nog eens een goed idee. Zo zie je wat van de stad zonder dat je écht met versleten schoenen terug naar huis gaat. 100 euro voor een ritje. BE-LA-CHE-LIJK.

“Nee” zei ik tegen Vag. Dat doen we echt niet. Ben je gek, veel te duur. Vag wilde het toch graag en ja hoor. We stapten in. Ik voelde me lichtelijk bezwaard. Iedereen kijkt je aan. Ik dacht nog, ja jullie denken ook, die zijn gek om 100 euro te betalen voor een ritje met paard en wagen.

Ik was het er compleet mee eens. Maar eerlijk is eerlijk, het was het waard. We kwamen langs heel veel mooie plekjes, zo ook langs de Trevi Fontein. (Zie hierboven) De ruiter vroeg of we uit wilde stappen voor een foto. We waren daar de dag ervoor al geweest en hadden ook al een foto gemaakt toen. Ik had het maar koud en bleef liever zitten dus we sloegen zijn aanbod af.

Vag vroeg aan de ruiter of hij niet een langer rondje kon maken. En of er niet een plek was waar je over Rome uit kon kijken. Die meneer antwoordde vriendelijk dat die met de koets niet te bereiken waren maar hij kon wel een langer rondje maken tegen betaling. Vag gaf gelijk meer geld.

Ik vond het (achteraf gezien) vreemd, het was al duur. We hadden toch ook al best wat gezien. Ik vond het wel prima. We reden de Trevi Fontein voorbij en kwamen in een smal rustig straatje met balkonnetjes. Een scooter leunde nonchalant tegen een muur van een terracotta kleurig pand. Heel idyllisch.

The proposal

Er waren nauwelijks mensen op straat. Sterker nog, ik kan me ze niet herinneren en volgens mij waren ze er echt niet. Het was ook al langzaam gaan schemeren. Vag vroeg of de ruiter kon stoppen en hij stopte. Hij stapte uit de koets. Liep het straatje in en hij vroeg of ik ook kwam om te drinken van het water dat uit een kraantje stroomde. Ik zei dat ik niet wilde omdat ik al drinken had en ik het koud had. WAAROM STAPTE JE NIET UIT?! (Denk ik nu) Hij plukte een bloemetje en liep terug naar mij.

Hij lachte heel lief en het was een mooi plaatje. Ik voelde een stroming van geluk door mijn buik dat hij eraan dacht om dat bloemetje te plukken. Hij kwam dichterbij en zocht iets in zijn binnen zak, haalde er een doosje uit welke me bekend voorkwam. Hij had het die dag gekocht in het winkeltje bij de kerk waar ik gebiecht had. Vreemd vond ik het toen, ik had niets door. Hij kwam dichterbij, knielde bij de koets waar ik niets vermoedend in zat, deed het open en toen vroeg hij het. Ik was met stomheid geslagen. “Bicho, wat doe je” vroeg ik.

YES, I DO.

Mijn uiteindelijke antwoord is overduidelijk. We kusten, kroelden, de reis in de koets werd voortgezet en voor we het wisten waren we weer op het plein. Ik wist niet wat me overkomen was. Dat dit echt gebeurd was. Ik voelde me zo gelukkig. Een ring om mijn vinger, we waren gewoon verloofd. Die ring, heeft mijn schoonmoeder gekocht toen Vag ongeveer twee jaar oud was. Met als doel om zijn toekomstige vrouw ten huwelijk mee te vragen. I mean, how cute is that!? Wat er precies na het aanzoek gebeurde weet ik niet. I was defenitely on cloud nine.

Ik had nooit gedroomd over zo’n aanzoek, het was meer dan ik wilde. Het was romantisch, intiem, gewoon wij tweeën. Oke, ja die ruiter natuurlijk. Hij zat front row. Maar in mijn belevenis was hij er niet eens. Ik had het niet anders willen hebben en ik ben heel dankbaar voor hoe het is verlopen. De rest van onze reis was geweldig. We hebben gelachen, gedronken, de liefde gevierd, geproost op onze vriendschap en lichtelijk aangeschoten de straten van Rome afgestruind terug naar ons hotel. Een onvergetelijke reis naar Rome. De mooiste Valentijnsdag ooit.

Dit was “The proposal”, hopelijk hebben jullie genoten en kon ik jullie meenemen naar dat moment. Laat me weten wat jullie er van vonden. Wil je meer lezen over ons? In dit blog stel ik ons allemaal voor… Get to know – The Chipashvili’s

Liefs,

Farah Elisabeth

PS: al mijn foto’s komen van de website www.pexels.nl