23 mei 2016
Het was een maandag ochtend.
Ik was precies 38 weken zwanger en vandaag zou ik ingeleid worden.
Omdat ik helaas zwangerschapsdiabetes heb, mocht ik de tweeling niet langer dan 38 weken dragen.
Tevens omdat het een tweeling zwangerschap is, wordt het aangeraden om de tweeling met 38 weken te halen of om je in te leiden.
Onze zoon Keano, toen twee jaar oud, hebben we de avond daarvoor bij oma gebracht, zodat wij onszelf samen in de ochtend rustig konden klaar maken om naar het ziekenhuis te gaan.
Die ochtend werden we rond 8 uur gewekt door onze wekker.
Nadat we onszelf klaar hadden gemaakt, vertrokken we rond half 10 richting het ziekenhuis. Onderweg stopte we nog even bij een broodjes zaak voor een lekker broodje als brunch.
Daarna reden we door naar het moeder en kind ziekenhuis in Bergen op Zoom.
Rond half 11 parkeerden we de auto ergens op een van de laatste plekjes van het parkeer terrein. En zo liepen we samen richting de afdeling.
Bepakt en bezakt met een tas vol spullen voor mezelf en een tas vol spullen voor onze tweeling meisjes.
We werden geïnstalleerd in een mooie kamer met een heel fleurig bloemen motiefje op de muur.
Zou ik al ontsluiting hebben?
Eenmaal gesetteld kwamen de verloskundige en de gynaecoloog langs om alles uit te leggen en bekeken ze of ik al ontsluiting had.
En yes! Die was er al.
Ruim 2cm ontsluiting. Dat betekende dat mijn vliezen meteen gebroken konden worden en hoefde ik dus niet aan de hormonen of ballonnetjes. (Die ik bij mijn eerste zwangerschap wel heb gehad).
Ik kreeg een infuus, mijn bloeddruk en hartslag werden gemeten en de ctg werd opgestart.
Zo kreeg ik 4 van die “kastjes” op mijn buik, die de hartslag van beide meisjes in de gaten moesten houden.
Gelukkig waren ze draadloos, in tegenstelling tot mijn eerdere bevalling 2 jaar geleden. Deze keer kon ik me dus aardig goed bewegen en verplaatsen zonder allerlei snoeren mee te hoeven nemen.
Een verloskundige kwam aangelopen met alle benodigdheden en een stagiaire mocht helpen assisteren met het doorprikken van de vliezen van baby A. Ik heb hier vooraf de toestemming voor gegeven.
Inmiddels was het 12 uur.
De vliezen werden door geprikt. Dat viel me reuze mee. Het was snel gebeurd en voelde even vervelend, maar niet pijnlijk. Mijn bed werd verschoond, ik werd in een schoon bed geïnstalleerd en alles werd nogmaals gecontroleerd en gemonitord.
Toch aan de weeën opwekkers
De verloskundige en de gynaecoloog hadden na een kort overleg besloten dat ze wilden wachten om te kijken of de weeën uit zich zelf op gang zouden komen.
Na een uurtje kwam de verloskundige terug om te kijken of er al wat weeën activiteit was. Het was toen inmiddels 13 uur.
Mijn meisjes zaten nog goed en er was geen sterke weeën activiteit, dus werd besloten dat er een weeën opwekker gebruikt zou gaan worden. De weeën opwekkers werden aan gesloten op mijn infuus en laag ingezet. Na een half uurtje merkte ik wel dat het wat begon te werken.
Ik kon niet in bed liggen, dat was erg onprettig gevoel. Ik wilde alleen maar rond lopen en op de rand van het bed zitten. De ontsluiting vorderde heel langzaam richting de 3 cm.
Elk half uur werden mijn weeën opwekkers verhoogd, om zo de weeën goed op gang te krijgen.
Nog steeds kon ik de rust niet vinden om in bed te gaan liggen. Ik kreeg nu van de verloskundige een grote bal. Zo’n soort grote skippy bal, je kent ze vast wel.
Daarop kon ik dan gaan zitten en toch bewegen.
Rond 15 uur waren de weeën behoorlijk hevig, maar ik zat na een controle op nog net geen 4cm.
Uiteindelijk ben ik in het ligbad gestapt om daar de weeën op te vangen. Het bad was niet erg groot, maar het warme water hielp wel erg goed om de weeën op te kunnen vangen.
Ruggenprik please?!
Na ongeveer 1 uur in bad de weeën opgevangen te hebben, terwijl de weeën opwekkers nog steeds opgeschroefd werden, trok ik het echt niet meer. Ik vroeg om een ruggenprik en wilde het bad uit.
Er moest eerst ontsluiting gecheckt worden, voor er gezegd kon worden of ik nog voor de ruggenprik in aanmerking zou komen.
Samen met behulp van mijn vriend en de stagiaire verloskundige liep ik naar het bed en moest in dat kleine stukje lopen een aantal keer stoppen om de weeën, die inmiddels echt elkaar héél snel opvolgde, te kunnen opvangen. Eenmaal op het bed kwam de gynaecoloog om de ontsluiting te checken.
Ik bleek ruim 7cm ontsluiting te hebben. Dat betekende dus dat ik geen ruggenprik meer kon krijgen. Ook mocht ik niet meer in het bad. De verpleging, de verloskundige en de gynaecoloog wilden dat ik in bed ging liggen. Ik bleef enorm onrustig, dus bleef ik lopen en op de rand van het bed zitten om vervolgens weer op de bal heen en weer wiegen.
Remifentanilpomp, zou het werken?
Ondertussen had een van de verloskundigen door dat ik het toch niet helemaal meer trok en heeft toen voor mij de remifentanilpomp geregeld. Dit is een vorm van pijnbestrijding die je zelf kunt bedienen.
Je ademt het in via een mondstuk wat aan een pomp zit.
Ik was in eerste instantie sceptisch, want bij mijn eerste bevalling heb ik deze vorm van pijnstilling ook gehad en heeft het totaal geen effect gehad op de pijn.
Maar deze keer…
Het nam de scherpe randjes van de weeën weg en ik kan me nog goed herinneren dat ik op die grote skippybal zat, en er een verloskundige, een jonge meid van ergens halverwege de 20 naast me zat om me te helpen door de weeën heen te komen.
Ook herinner ik me dat ik na een aantal ‘shotjes’ van deze pijn bestrijding tussen de weeën door ‘Don’t worry, be happy’ van Bob Marley begon te zingen.
Ik voelde me echt heel zweverig, eigenlijk gewoon stoned van de pijnbestrijding.
Wat ik allemaal heb gezegd weet ik niet meer. En dat is denk ik maar goed ook, want ik heb een hoop onzin uitgekraamd.
Inmiddels was het kwart voor 5 en word ik weer gecheckt op de ontsluiting.
Want ondanks dat de pijn met het pompje nu redelijk te doen is, blijven de weeën wel erg sterk en snel achter elkaar komen. Ook voel ik enorme druk op mijn bekken bodem.
Deze keer moet ik écht blijven liggen, want ik heb ruim 9cm ontsluiting.
Iedereen wordt opgetrommeld
De gynaecoloog, 2 verloskundigen, de stagiaire en nog 2 verpleegkundigen worden allemaal opgepiept.
De pijnpomp moet ik opzij leggen, want de weeën worden nu pers weeën en ik moet goed gaan aanvoelen wanneer ik kan gaan persen.
Ik mag nog even niet mee persen, maar moet de perswee zijn gang kunnen laten gaan en deze niet tegenhouden voor zover dat mogelijk is.
Inmiddels is het 5 uur en mag ik gaan persen.
Na een kleine 30 minuten komt daar onze eerste dochter Tess om 17.31 uur.
De gynaecologen rondom mijn bed zijn erg druk met Tess afdrogen en het afklemmen van de navelstreng.
Papa mag de navelstreng door knippen en Tess wordt even op mijn borst gelegd om verder schoon gemaakt te worden en snel te checken of alles oké is.
Terwijl zij bezig zijn met Tess die op mijn borst ligt, voel ik een enorme druk en merk ik dat baby B ook onderweg is. Ik geef deze drang aan bij alle medewerkers rondom het bed.
Twee reageren met: “nog even wachten, dat kan nog niet” en de andere twee reageren met: “ja hoor, pers maar mee”. Erg verwarrend maar op dat moment luister je naar je lichaam.
Mijn lichaam kon dit ook niet meer tegenhouden.
En daar kwam onze tweede dochter Jodi om 17:37.
Jodi werd geboren in de vliezen. Ze werd letterlijk opgevangen door een gynaecoloog die aan het bed stond. De gynaecoloog ving Jodi op aan haar been en brak daardoor de vliezen die nog om haar heen zaten. Helaas hebben we er daardoor geen beeldmateriaal van.
De tweeling was gezond en ook ik was helemaal oké.
Jodi woog maar 2290 gram en kon zichzelf niet goed warm houden en moest om die reden in de couveuse.
Tess woog 2630 en was net sterk genoeg om in een warmte bedje te mogen liggen.
Mijn schoonmoeder zag me steeds bleker worden
Zo’n 2 uur na de geboorte kamen mijn schoonouders langs. Mijn schoonmoeder zag mij steeds bleker worden. Na een paar minuten zag ze een enorme plas bloed onder mijn bed liggen.
Snel riep ze de verloskundige.
Die kwamen met een heel team aan gerend en mijn schoonouders werden de kamer uit gezet. Er bleek een stuk placenta te zijn achter gebleven en deze moest er uit worden gedrukt.
Ja letterlijk uit gedrukt. Er gingen twee gynaecologen aan beiden kanten van mijn bed staan en ze legden hun handen op mijn buik.
Samen telden ze af “drie, twee, een” en ze drukten enorm hard op mijn buik. Na 3 keer drukken leek het eruit te zijn.
Vervolgens werd dit gecheckt met een echo en daarna moest ik gaan rusten. Ik mocht mijn bed zeker 3 dagen niet uit, omdat ik ruim 3 liter bloed was verloren door deze actie.
Jodi mocht na ruim 36 uur ook in een warmte bedje en de borstvoeding kwam zachtjes aan ook goed op gang, waardoor ze wat sterker werd en zichzelf beter warm kon houden.
Ik kreeg na 2 dagen nog een ijzer infuus omdat ik op eigen kracht niet genoeg aansterkte.
Na ruim 3 dagen was ik het enorm zat om alleen maar in bed te liggen en niets te kunnen doen met de kleintjes.
Ik mocht zelf rustig uit bed, even douchen en zelf de meisjes in bad doen en aankleden.
Dit ging goed ondanks ik nog wel erg moe en zwak was. Ik wilde ook erg graag naar huis.
Na 4 dagen op het moeder en kind centrum waren de meisjes net genoeg aangesterkt om mee naar huis te mogen.
En daar gingen we dan. Op naar huis.
Jodi had de eerste week echt nog wel wat extra kruikjes nodig om goed op temperatuur te blijven. Gelukkig verliep alles verder voorspoedig.
En toen hadden we opeens een leuk en druk gezin met drie gezonde kindjes thuis.
