Zin in McDonalds
Het is 6 oktober 2021. Ik was 40 weken en 1 dag zwanger wanneer ik veel last kreeg van hoofdpijn. Het was een hoofdpijn die maar niet ophield na verschillende dutjes (na dutjes ging meestal mijn hoofdpijn weg). Daarnaast hield ik tijdens mijn zwangerschap veel vocht vast maar wie niet? Ik had wel eens gelezen over pre-eclampsie (lees: zwangerschapsvergiftiging) maar verder nooit bij stilgestaan. In de avond was de hoofdpijn nog steeds niet verdwenen en besloot ik voor de zekerheid de verloskundige te bellen met mijn klacht. Zij wilde mij voor de zekerheid even zien. Samen met mijn man gingen we ernaartoe. Zij heeft mijn bloeddruk gemeten en ik moest plassen op een stick. Met de stick meten ze hoeveel eiwitten in je urine zitten en de hoogte van het eiwitgehalte. Dit zijn een van de signalen voor pre-eclampsie. Mijn bloeddruk was een beetje aan de hoge kant vond ze en over de eiwitten zei ze niks. Toch vertelde ze me dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis moest voor extra controle maar nergens om zorgen hoefde te maken. Ik kreeg ook de indruk dat er niets aan de hand was, maar gewoon een controle in het ziekenhuis. Ik was immers hoogzwanger en nooit eerder voor een controle naar het ziekenhuis geweest. Zodoende reden we nietsvermoedend naar het ziekenhuis. Onderweg zei ik nog tegen mijn man dat ik op de terugweg McDonalds wilde omdat ik daar zo’n zin in had. Wij hadden al plannen voor na de controle.
Toch in het ziekenhuis beland
Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik een CTG-scan. Er werden banden om mijn buik gedaan en de hartslag van mijn baby werd in de gaten gehouden. Gelukkig was dat allemaal goed. Verder werd nogmaals mijn bloeddruk gemeten en moest ik wederom op een stick plassen. Ik kan je één ding vertellen, als hoogzwangere vrouw na zo’n korte periode plassen is helemaal geen probleem, graag zelfs. Verder namen ze nog bloed af en was het voor ons wachten op de uitslagen.
Pre-eclampsie of te wel dus, zwangerschapsvergiftiging…
Na een klein uurtje kwam de gynaecoloog langs en vertelde mij dat ik pre-eclampsie had en aangezien ik al 40 weken was gepasseerd, er geen reden meer was om te wachten tot de baby zelf wilde komen, vertelde ze mij dat ik de volgende dag zou bevallen. Op dat moment stond het voor mij vast; 7 oktober 2021 krijg ik mijn eerste kind. Ik was eigenlijk al zo klaar met zwanger zijn dat het mij niet meer boeide om welke reden ik zou bevallen, zolang ik zo snel mogelijk mijn baby bij mij zou hebben. Ik moest in het ziekenhuis bevallen en mijn man mocht niet blijven. Balen was dat. Maar hij stelde me gerust en zei dat hij in de ochtend heel vroeg er al zou zijn.
Vervolgens werd ik meegenomen door de gynaecoloog om te kijk of ik enige ontsluiting had en wat bleek: ik had al 4 cm!! Super blij was ik. Dat betekent dat ik al een beginnetje had gemaakt zonder enige pijn!
De volgende dag
7 oktober, en bijna 12 uren bezig. Om 7 uur in de ochtend zijn mijn vliezen gebroken en werd ik ingeleid. Weeën opwekkers waren volop bezig met het binnendringen van mijn lichaam en ik lag nog rustig op bed zonder enige pijn. Zoals beloofd was mijn man vroeg bij mij en mijn moeder uiteraard ook. Zij zouden bij mij zijn gedurende de bevalling.
Rond 10 uur begon ik al wat meer te voelen maar ik kon ondertussen nog praten. De verloskundige zei toen tegen me: pas wanneer je niet meer kunt praten zijn we serieus bezig. En ik dacht alleen maar “oh jee, ik heb dit zó onderschat…” Ongeveer om 1 uur was de pijn zo erg dat ik het niet meer trok. De verloskundige kwam de ontsluiting checken en ja hoor ik had maar 5 cm… dit betekende dat ik al ongeveer 6 uur bezig en maar 1 cm vooruit ben gegaan. Wat een domper. Het infuus waarmee mijn weeën werden opgewekt ging van hoog naar laag. Ik had een enorme last van weeën storm. Ik kreeg geen adempauze maar constante pijn. Maar ik zette door! Ik wilde heel graag natuurlijk bevallen zonder enige pijnbestrijding. Ik wilde doorgaan tot ik het echt niet trok, maar hoopte dat dat moment niet zou komen. Maar toch..
Toch de ruggenprik…
Op een gegeven moment trok ik het niet meer en wilde ik de ruggenprik. Rond 17.00 uur werd ik weer gecontroleerd en ik had nog steeds 5 cm. NOG STEEDS. Als ik er nu weer aan terugdenk word ik weer boos. Zo lang pijn gehad, maar helemaal niets opgeschoten. Na 10 minuten mocht ik naar beneden om de ruggenprik te halen. Beneden aangekomen moest ik nog een half uur wachten.
Na de ruggenprik hoopte ik dat mijn pijn zou verdwijnen. Ha-ha, dacht mijn lichaam. Opeens kreeg ik beenweeën. Ja je leest het goed, beenweeën. Bestaan die überhaupt? Ik kan je wel een ding vertellen: JA en die zijn verschrikkelijk! Ik had geen pijn meer aan mijn buik of rug, maar alles ging naar mijn benen toe. Ik kreeg ook de hele tijd rillingen. Ik trilde met heel mijn lichaam, heel gek was dat. Na de ruggenprik mocht ik niet gelijk weer naar boven maar moest ik ter controle nog beneden blijven. Ik denk dat ik in totaal ongeveer één uur beneden was.
Ineens 10 cm, hoe dan?
Uiteindelijk mocht ik weer naar boven en werd ik wederom door de verloskundige ongeveer om 18.00 uur gecheckt. En ja hoor! Ik had al 10 cm. Hoe dan? dacht ik. Ik ben in een uur tijd 5 cm vooruitgegaan, dolblij was ik! Ik mocht alleen nog niet beginnen met persen omdat de baby nog aan de hoge kant zat. Ik moest opzij liggen zodat ze meer zou indalen. Ik kan mij nog heel goed herinneren hoe vervelend dat opzij liggen was. Het deed ontiegelijk veel pijn, en wederom had ik geen adempauzes. Uiteindelijk werd ik na een half uur weer gecheckt en mocht ik eindelijk persen. Dat was het enige gedeelte dat ik de pijn als minst heftig ervaarde. Na vier keer persen werd ze dan eindelijk (na bijna 12 uur bezig geweest te zijn) geboren om 18.35: mijn lieve dochter!
