Als mama weet je gelijk wat ik bedoel. Alle vragen spoken door je hoofd en daar is de mom guilt! Wel gaan werken? Thuis blijven? Even qualitytime plannen met vriendinnen, je partner of misschien wel gewoon voor jou alleen?
Wat is het?
Die vreselijke innerlijke strijd en vrijwel geen sluitende oplossing. Het zal nou eenmaal altijd gek voelen om uit huis te gaan om iets anders te gaan doen dan het “mama-zijn”. Maar wat is het nou precies die mom guilt?
Mom guilt is het schuldgevoel wat moeders ervaren als ze te veel van huis zijn, te veel thuis zijn, te veel werken, juist te weinig werken, te veel huishoudelijk werk doen in plaats van even met de kinderen spelen. Kortom, het komt in heel veel verschillende gevoelens voor maar het lijkt nooit goed genoeg.
Moeders die werken worden scheef aangekeken want je koos toch voor kinderen dus waarom werken? Moeders die stay-at-home-mama’s zijn geven geen goed voorbeeld aan hun kinderen of brengen geen brood op de plank en daar heeft menig mens ook weer een mening over. Vriendinnen die af willen spreken en jij die echt wel wil afspreken maar ook heel graag eens een avondje thuis blijft op de bank met je partner en een fles wijn.
Of juist de behoefte hebben om héél eventjes maar het huis te ontvluchten, de kinderen in iemand anders zorg te vertrouwen en even genieten van een momentje voor jezelf. Ook al is het maar, alleen boodschappen doen.
Waarom voelen we dit?
Is het nou omdat het in onze natuur ligt om te zorgen? Want zeg eens eerlijk, zou een man meteen jachtneigingen krijgen als hij een fazant ziet rennen? Ik denk het niet.
Zo is het ook niet per definitie zo dat wij vrouwen voor de kinderen “moeten” zorgen en om 18:00 ’s avonds met een warme maaltijd zitten te wachten, in een schoon huis, op onze manlief.
Nee mama’s het is echt gestigmatiseerd. We denken te veel na over wat andere mensen van ons verwachten. En wat voor verwachtingen we aan onszelf hangen.
Een ongelofelijke dooddoener, maar geen zorgen. Ik doe het ook, en grote kans dat jij dit ook doet. Aan de ene kant bewonderen we de carrière vrouw die achter haar zakelijke dromen aangaat, studie na studie met twee vingers in haar neus afrond, het kantoor versteld doet staan van haar capabiliteit. En aan de andere kant willen we een soort Romy Boomsma zijn, onze kinderen opvoeden tussen de kippen, leren mediteren, groenten verbouwen, er flawless uitzien in een gebreide trui van je oma en zelf potten bakken.
Am I right?
Is er ook Dad Guilt?
Even een klein uitstapje naar de kant van de vaders. Herkennen zij dit? Die strijd? Of stappen zij gewoon vrolijk in de auto naar hun werk zonder iets van dad guilt te ervaren?
Een Amerikaans onderzoek heeft uitgewezen dat maar liefst 17% van de vaders iets soort gelijks ervaren. Daar tegenover komen de moeders met 90%. Een aanzienlijk groot verschil vind ik.
Als vaders bij de ballet les van hun kind aanwezig is of een papa-dag heeft, het huishouden eens doet, of kookt wordt er al bijna geapplaudisseerd door half Nederland. Want we verwachten nou eenmaal minder van een vader dan van een moeder. Gek he?
Hoe kunnen we ermee omgaan?
Door het stigmatiseren zelf minder te doen is stap 1. Niet oordelen over een andere moeder. Wij zelf geven een soort droombeeld van een moeder in deze maatschappij. Maar het is niet realistisch. Je kunt geen Eva Jinek met Romy Boomsma mixen.
Het gaat soms om keuzes maken en dat ligt echt bij onszelf. “Ja” zeggen tegen iemand anders kan een “nee” zijn tegen jezelf. Lees dit nog eens als het nog niet doordringt. Soms is “nee” zeggen beter voor jezelf, je gezin, je kinderen ga zo maar door.
En proberen te zorgen om ons niet schuldig te voelen nadat we bepaalde keuzes maken.
Dus mama’s laat je teugels wat losser hangen, wees minder streng voor jezelf.
Liefs,
Farah
