Verlof en heerlijk druk bezig!
Op zaterdag heb ik mijn eerste dag verlof met 36 weken.
De dag erna, op zondag begint de allereerste corona-lockdown. Mijn idee om in mijn verlof met vriendinnen te gaan lunchen, naar schoonheidsspecialiste en manicure te gaan valt in duigen.
Oké, wat ga ik nu al die dagen/weken doen? Ik ben niet zo’n stilzitter en voel me echt nog prima.
Mijn zusje kwam gezellig vanuit Utrecht naar Flakkee. Rondjes lopen, fietsen en iedere week een appeltaart bakken zolang de baby er nog niet is.
De bouwmarkten waren nog wel open, dus ik ben maar wat gaan klussen in huis. Iedere keer als ik weer wat spullen kwam halen in de bouwmarkt; “Oh daar heb je haar weer hoor. De baby wil nog niet komen”. Een andere keer: “Wanneer ben je uitgerekend?”.
“Uhm vandaag” zei ik, “ik begin nog maar aan iets nieuws. Ze heeft het nog prima naar haar zin geloof ik, kleine drukteschopper”. Ik genoot volop.
Met 40,4 weken had ik de tuintafel helemaal ontvet en geschuurd, klaar om geverfd te worden.
Maar eerst moest ik weer even op controle bij de verloskundige. ‘Hoe gaat het?’ vroeg de verloskundige. ‘Prima hoor, ik kan me gelukkig nog goed vermaken en de kleine meid beweegt veel’ vertelde ik haar.
De verloskundige ging mijn bloeddruk meten, die was al die tijd super netjes, dus ik maakte mij totaal geen zorgen. “Sorry maar ik ga je bloeddruk nog een keer meten” zei ze verbaast. “Je bloeddruk is extreem hoog. Ik moet je doorsturen naar het ziekenhuis voor een CTG en een urineonderzoek”.
Zwangerschapsvergiftiging
In het ziekenhuis aangekomen moest ik urine inleveren, bloedprikken en werd ik aan de CTG gelegd. Ik hoopte dat het snel voorbij was, dan kon ik mijn tafel gaan afmaken met het heerlijke weer. Ongeveer een uur later komt er een man mijn kamer inlopen, stelde zich voor. Een gynaecoloog. Hij vertelde dat ik direct opgenomen zou worden omdat ik een zwangerschapsvergiftiging had.
Deze man deed of ik heel ziek was.
Ik vroeg hem of ik naar huis mocht om mijn spullen te halen, want ik had helemaal niks mee. Verbaasd vroeg hij of ik nergens last van had?
“Uhmm nee, ik voel helemaal niks.”
Ik mocht naar huis, als ik beloofde meteen terug te komen. “Natuurlijk!”.
Thuis aangekomen, kwam mijn man (Wouter) ook thuis van zijn werk en heb ik hem snel nog even zijn haar geknipt want daar zou de komende tijd wel niet veel van komen.
Nu reden we samen richting het ziekenhuis, met achterin een lege maxi cosi die weer gevuld mee terug zou gaan. Wat een gek idee. Ik wilde eigenlijk thuis bevallen maar dat kon helaas niet meer. Maar ach wat maakt het ook uit, als ze maar gezond ter wereld komt, dacht ik.
Terug in het ziekenhuis
In het ziekenhuis aangekomen werd er een ballonnetje geplaatst. Geen fijn gevoel maar pijnlijk was het ook weer niet.
Het ballonnetje werd gevuld met water en moest voor de eerste 3 centimeter ontsluiting zorgen. Er werd ons ook verteld dat het gerust nog wel 4 dagen kon duren, met evt. extra medicatie om de weeën op te wekken. Ik mocht naar buiten, maar moest wel in de buurt van het ziekenhuis blijven.
Ik had trek in ijs dus ik ben samen met Wouter om een ijsje gelopen.
Wouter mocht door de corona-maatregelen niet in het ziekenhuis blijven slapen zolang de bevalling nog niet echt begonnen was, dus om 10 uur ’s avonds ging hij naar huis.
Ik kreeg een slaappil en hij zou de volgende ochtend om rond 8 uur weer mijn kant opkomen.
‘S nachts om 1 uur voelde ik wel wat krampjes, dat zal door dat ballonnetje komen.
Dat hadden ze me van tevoren verteld.
Ik ben de gang op gegaan om m’n kruik te vullen met warm water. De zuster zei “Als je een nieuwe kruik wilt, dan bel je maar hoor want daar zijn we voor. Dat hoef je niet zelf te doen”
Ik probeerde verder te slapen. Dat lukte met vlagen ook prima.
Om half 5/kwart voor 5 moest ik naar het toilet. Patsss, daar kwam het ballonnetje er uit.
Mooi, dat is alvast de eerste 3cm!
Meteen kreeg ik meer hevige krampen. Ik zei tegen mezelf: “Stel je niet aan Bren, dit is pas het begin”.
Een eerste bevalling duurt gemiddeld 12 uren.
“Je gaat nu je man bellen!”
Liggen vond ik niet fijn meer, dus ik liep rondjes door de kamer. Er kwam een zuster binnen die zei: “Zo volgens mij heb je er behoorlijk last van? Zal ik nog een kruik voor je maken?”.
“Het valt nog wel mee, maar als u een kruik wilt maken heel graag”. Zei ik.
“Ik ga ook even een verloskundige erbij roepen om je aan een CTG filmpje te leggen en om te kijken hoe ver je bent.”
De verloskundige kwam en toucheerde mij. “Je hebt al 5cm en je man moet hierheen komen”.
“Hij zou hier rond 8 uur zijn, ik red me tot die tijd wel” zei ik tegen haar.
“Nee, jij gaat nu je man bellen en hij moet meteen komen!! En jij gaat lekker even douchen”.
Oke dan, ik ga hem al bellen. “Wouter, ik moet je bellen om te vragen of je hierheen wilt komen. Doe rustig aan, want er is nog niet zoveel aan de hand hoor. Ik heb wel wat menstruatiekrampen en ik moet gaan douchen”.
Tijdsbesef had ik al niet echt meer.
Ik heb mijn man om kwart over zes gebeld. Hij was 7 uur bij mij in het ziekenhuis en schrok wel een beetje.
Ik stond onder de douche. De kleine meid schopte eerst, dan kwam er een buik wee en daarna meteen een rug wee. Ik stond eerst met mijn buik onder de warme douche, dan met mijn rug en ging dan op het stoeltje zitten. Zodra ik zat begon het riedeltje weer opnieuw. Later besefte ik dat het er best grappig uit heeft moeten zien. “Wat kan ik voor je doen?” vroeg Wouter. “Een koud flesje water halen, ik heb echt een droge bek en heb het warm!” Niet wetende dat ik al 45 minuten onder een stomende douche stond en er niemand langs was geweest.
Om half 8 kwamen zusters mij halen om van de verpleegafdeling naar een kraamsuite te verhuizen.
Of ik me wilde aankleden. Ik wilde helemaal niet onder de douche vandaan en wilde me al helemaal niet aankleden.
Ik zei tegen Wouter, “trek maar een deken van dat bed dan doe ik dat wel om me heen”.
Ik wilde al naar de kraamsuite lopen, maar ik moest hoe dan ook in een rolstoel. Aangekomen in de kraamsuite liep ik meteen de douche weer in maar ze wilde mij eerst toucheren om te kijken hoever ik was.
“Je bent er al, je hebt 10cm!” Hoe dan dacht ik? Een eerste bevalling duurde toch zo’n 12 uren?
Nu ging het echte werk pas echt beginnen!
“Heb je persdrang?” “Uh, wat moet ik voelen dan?” “Als je een wee hebt mag je mee persen” zei de verloskundige uiteindelijk. Ik deed dat netjes, in verschillende houdingen.
De verloskundige vroeg of mijn vliezen al gebroken waren. Ik dacht zelf van niet, ik had niet een hele plas vocht verloren.
Ik zei tegen haar “als het gaat, dan lijkt het me zo cool om haar in de vliezen geboren te zien worden.’ Achteraf denk ik dat mijn vliezen zijn gebroken toen het ballonnetje eruit viel. Toen zat ik op het toilet en daarom weinig van gemerkt.
“Wauw, dit is ons kind!”
Na weet ik veel hoeveel tijd zei ik: “volgens mij doe ik het allemaal voor niks hoor, ik voel haar steeds teruggaan”. “Nee” zegt Wouter, “ik zie steeds meer van haar hoofdje, ze heeft best veel haartjes”.
Ik kijk hem verbaast aan en zeg “huh ben jij aan het kijken?” Ik had gezegd dat hij dat beter niet kon doen, voordat hij er een trauma aan over zou houden haha!
Na ruim een uur persen dacht ik, ik kan echt niet meer. Een vriendin had tegen mij gezegd, als je dat denkt dan ben je er echt bijna. En hoe dan ook, je lichaam gaat door!!
Ok, let’s go! Het laatste stukje kan je ook nog wel Bren, dacht ik in mijn hoofd.
Om 9:13 uur werd onze mooie dochter Fleur geboren!
Waaaauw dit is ons kind, we zijn gewoon papa en mama!
De verloskundige vertelt dat een paar kleine scheurtjes heb, wat beter gehecht kan worden.
‘Ga je gang!’ zeg ik. Ik lig alleen maar naar onze knappe Fleur te kijken.
Ze vertelt over een verdovingsspray en het hechten zal zo gepiept zijn. Ze vraagt of ze mag beginnen.
‘Ja hoor, wat moet gebeuren, dat moet gebeuren’.
Ze sprayt dat spul. Potverdikkie dat spul is vervelend (zachtjes uitgedrukt). Van het hechten voel ik gelukkig niks.
Papa Wouter mag aan de slag
Ondertussen heeft Fleur al een keer op m’n buik gepoept en is ze aan het zoeken naar drinken.
Ze vragen of ik borstvoeding wil geven. Dat wil ik heel graag proberen!
Ze helpen met het aanleggen van Fleur. Na het “drinken” laten ze ons heerlijk een uur met z’n drieën. Totdat ik voel dat Fleur weer gepoept heeft. Dan is het tijd om Fleur een beetje te wassen, en om een luier en kleertjes aan te doen. De taak van papa Wouter. Ik mag gaan douchen. Heerlijk!
Wat een plakzooi is die eerste ontlasting. Ik moet flink boenen haha.
Omdat mijn bloeddruk zo hoog was, moeten we een nachtje blijven.
Ik ben alweer lekker aan de wandel, liggen op dat bed doet pijn aan mijn stuitje. Blijkbaar was mijn stuitje “geknakt” tijdens het persen.
We (video)bellen onze ouders, mijn zusje, Wouter zijn broertje en nog wat familie/vrienden.
‘S avonds komen onze ouders en mijn zusje langs op raam visite. Zij eten een beschuit met roze muisjes buiten en wij binnen achter het glas. Best gek eigenlijk.
De dag en het nachtje blijven was achteraf superfijn.
Ze hebben mij in het ziekenhuis super goed geholpen met Fleur aanleggen aan mijn borst. Mijn borstvoeding kwam goed opgang!
De volgende ochtend waren de controles van Fleur en mij goed en mochten wij met een gevulde maxi cosi naar huis!
–
Lieve Brenda,
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal. Ik heb genoten van je nonchalante houding en hoe je zo lekker doorging tot je écht moest stoppen omdat jullie mooie Fleur echt onderweg was!
Meer bevallingsverhalen lezen? Check deze link!
