Klagen mag!
1 mei 2018 was mijn uitgerekende datum.
Op mijn bekkeninstabiliteit en wat maagzuur na, had ik een vrij relaxte zwangerschap.
Wel ben ik met 24 weken zwangerschap halve dagen gaan werken, omdat ik naast mijn bekkeninstabiliteit veel last had van rugklachten. Maar nogmaals: zwanger zijn is magisch en ja, klagen mag! Toch kijk ik er positief op terug!
Samen in onze bubbel
Op vrijdag 4 mei werd ik om 4:15 uur gewekt door mijn blaas, maar dat was niet het enige!
Het ging beginnen! Ik voelde iets wat ik niet kon plaatsen, dat moesten wel weeën zijn toch?
Ik ging terug naar bed, liet Cors slapen en timede mijn eerste weeën, een half uur lang elke 7min, ja dit was zeker het begin! Even dacht ik nog: ‘Hmm het is 4 mei, dodenherdenking, elk jaar de vlag halfstok met zijn verjaardag.’ Ach, je kan de geboortedatum nou eenmaal niet zelf uitkiezen, dus die gedachte heb ik ook snel weer los gelaten. Als hij maar gezond is!
Rond 5 uur besloot ik mijn man, Corstiaan, wakker te maken. Die was niet meteen enthousiast dat ik hem gewekt had, maar de adrenaline van het ontmoeten van ons zoontje nam het over!
We timede samen de weeën, maar dit bleef rond de 7min.
Cors vroeg of hij thuis moest blijven of naar zijn werk kon gaan. Bij een eerste bevalling heb je geen idee dus ik vroeg of hij bij me bleef.
Hij zette ons carpoolautootje een straat verderop zodat het voor de buurt leek alsof hij naar zijn werk was gegaan. Achteraf denk ik, goh wat stom, maar eigenlijk was het heel schattig, nog even samen in onze bubbel zonder nieuwsgierigheid van anderen.
De juiste frequentie om te bellen?
Rond 8u ben ik uit bed gegaan. Ik voelde me redelijk uitgeslapen en wist dat vandaag de dag zou zijn.
Ik ben gaan douchen, heb nog lekker m’n haren gewassen, de boel van onder even bijgewerkt en een klein beetje make-up opgedaan.
Rond 11 uur werden de weeën niet alleen heftiger, maar ook frequenter. Ik voldeed nog niet aan de officiële ‘je mag nu de verloskundige bellen’ frequentie, maar ik belde toch.
Een half uurtje later stond de verloskundige aan de deur en bevestigde ze mijn gevoel. Ik had 2cm ontsluiting en het was inderdaad begonnen!
Mijn wens was om in het ziekenhuis te bevallen en daarom spraken we af dat ik mocht bellen als ik elke 2 minuten weeën zou hebben, die langer dan 30 seconden duurden.
In de tussentijd ben ik nogmaals onder de douche gegaan omdat ik ze, al ijsberend door het huis niet meer op kon vangen. Om kwart voor 1 liet ik Cors opnieuw de verloskundige bellen, want ik kon door het puffen heen geen normaal gesprek meer voeren.
Het was rustig op de verlosafdeling dus ik mocht me om half 2 melden in het ziekenhuis.
Omdat we in mijn zwangerschap een pup in huis hadden genomen, hadden we hierover vooraf met vrienden afgesproken dat hij daar terecht zou kunnen op het moment dat de bevalling zou beginnen.
We brachten Vino weg en reden naar het ziekenhuis, deze rit van ongeveer 20 minuten was overigens echt geen pretje.
“Laat me met rust!” dacht ik
Aangekomen in het ziekenhuis was ik kotsmisselijk. Was het de spanning of de pijn?
Geen idee, maar het kwam er allemaal uit.
Ik zat er helemaal onder en nam aangekomen in de kraamsuite gelijk een warm bad.
De ontsluiting viel trouwens tegen en ik zat slechts op 3cm. Terwijl ik de uren daaropvolgend de weeën aan het wegpuffen was, kwam de verloskundige regelmatig kijken.
Ik had door het wegpuffen van de weeën ontzettend droge lippen gekregen en liet Cors alle hoeken en gaten van de tas doorzoeken om die verdomde labello te vinden. Om er helaas achter te komen dat deze toch niet in de tas zat… balen!
Oooh ik kon er echt heel slecht tegen als Cors vanaf zijn beeldscherm af en toe eens omkeek om te vragen: ‘Schatje, heb je weer een wee?’
Op zulke momenten kon ik me dus echt niet beheersen en snauwde ik dat hij dat toch kon zien! Ach ja, hij had het natuurlijk ook erg zwaar met al dat wachten.
– Momster moment
Om 18:30 uur zat ik nog steeds maar op 5cm ontsluiting.
De verloskundige vroeg of ze nog wat voor me kon betekenen. ‘Ja, me plat spuiten!’ smeekte ik haar.
Ik was er duidelijk klaar mee en wist niet hoe ik de komende uren nog verder moest tobben.
Ik was namelijk al 14 uren onderweg naar die eerste 5cm ontsluiting.
Omdat het inmiddels avond was, kwam de anesthesist de ruggenprik in de kraamsuite zetten.
Ik weet nog dat hij zei dat het even gemeen kon aanvoelen, nou vast niet erger dan 14 uren lang weeën, dus kom maar op!
Rond 19 uur begon de magie in te werken, rust! Wat een genot was dit en ik kon eindelijk even bijtanken. Ondertussen kreeg ik ook een blaaskatheter. In die uren daaropvolgend kon ik me tussen de dutjes door echt kapot irriteren aan de verloskundige die geregeld even kwam vragen hoe het ging en mijn ontsluiting kwam checken. ‘Laat me met rust!’ dacht ik.
9 centimeter ontsluiting en doorgeprikte vliezen!
De vaste verloskundige die op maandag altijd spreekuur had was voor mij een vertrouwd gezicht geworden.
Ze zou niet bij mijn bevalling zijn, maar omdat mijn bevalling medisch was geworden vanwege de ruggenprik en ze avonddienst had, heeft zij mijn verdere bevalling geleid.
Toen ik om 22.30 uur op 9cm ontsluiting zat, was ik er van overtuigd dat dit me nog wel ging lukken voor het einde van haar dienst, maar niets was minder waar. Mijn vliezen werden doorgeprikt en toen was het wachten op persweeën.
Omdat de ruggenprik zo goed gezet was, bleef deze nog lang zijn werk doen waardoor de persweeën niet op gang kwamen. Ik kreeg het advies om toch steeds alvast langzaam mee te persen.
Inmiddels was het al bijna 5 mei, maar mijn verloskundige zou me niet in de steek laten.
Ze verlengde haar dienst en heeft me door de laatste uurtjes heen gesleept.
Tegen 1:30 uur werden de persweeën opeens sterk en ik moest me klaarmaken op de komst van ons eerste kindje. 10 minuten, 5 persweeën en een brandende doos later mochten wij ons zoontje ontmoeten.
Op 5 mei om 1.39 uur werd met een gewicht van 3760 gram en een lengte van 52 cm onze Djonah geboren. In dit euforische moment vroeg ik in paniek toch nog even tussendoor of alles nog wel heel was daar beneden. Dat was tot mijn verbazing en geluk nét het geval want ben er zonder knippen en scheuren doorheen gekomen!
Die man heeft koffie nodig! En wel nu.
Omdat het midden in de nacht was, moesten we tot de ochtend wachten om naar huis te kunnen.
We hebben onze ouders, zussen en de kraamhulp gebeld.
Ik mocht Djonah zijn eerste flesje geven en hij is toen in zijn wiegje gaan slapen.
De blaaskatheter werd verwijderd en ik werd onder de douche geholpen.
We sliepen een paar uurtjes en om 6u werd ik in paniek wakker: ‘Cors Cors Coooors!! Ik hoor hem niet!’ Vast heel herkenbaar onder de newborn mama’s, want Djonah lag gewoon heel zoet te slapen.
Ik voelde dat ik naar het toilet moest dus belde ik voor hulp. Nadeel van een ruggenprik is namelijk dat je zelfstandig moet kunnen plassen voordat je naar huis mag.
Later kreeg Djonah zijn 2e flesje en ook wij kregen een ontbijtje. Cors ging de maxicosi uit de auto halen en ik dacht: ‘Laat ik nog een koffietje zetten voor die arme man.’
Dat gedacht hebbende zat het koffiedik bakje van het apparaat vol, terwijl ik het apparaat uit elkaar aan het puzzelen was, liep ik met de koffiedik bak naar de gang waar de verloskundige van dienst me heel erg verbaasd aan keek. Want waarom was ik 6 uren na mijn bevalling koffie aan het zetten voor mijn man? Nou gewoon, omdat ik me, gedreven door adrenaline, ontzettend goed voelde!
Kraamtranen
De rit naar huis vond ik ontzettend spannend. Nu zijn we gewoon met z’n drietjes!
Eenmaal thuis aangekomen hebben we Djonah in de box gelegd en wilde ik mijn vluchtkoffer gaan opruimen. Terwijl ik onderweg naar zolder was om mijn onder gekotste kleding in de wasmachine te stoppen, stond de kraamhulp opeens achter me en vroeg me bozig wat ik nou eigenlijk van plan was. ‘Nou uhm, gewoon even de wasmachine aanzetten,’ zei ik.
Maar goed dat ging dus niet gebeuren, douchen en mijn bed in luidde de opdracht.
Toen ik later gedoucht en wel samen met Djonah in bed lag kwamen mijn ouders aan.
En het moment dat ik mijn moeder haar hoofd in de deuropening zag, kwamen daar dan eindelijk de eerste kraamtranen.
Liefs,
Corine
–
Dit was weer genieten. Lieve Corine, dank je wel voor het delen van jouw verhaal. Ik heb genoten van je eerlijkheid, je humor en de herkenbaarheid.
Wil jij ook jouw bevallingsverhaal delen? Of heb jij iets anders wat je graag eens op papier zou zetten? Mooi voor later, of gewoon omdat je er van af wil? Dat kan. Ook anoniem.
Stuur me een mailtje naar info@farahelisabeth.nl
Nog meer bevallingsverhalen lezen doe je hier!
Liefs,
Farah Elisabeth.
