Mijn vruchtje, mijn wondertje
De wc staat letterlijk naast de douche hoor, maar op dat moment werd ik geleefd.
Na een uur werd de pijn minder. Ik had nog steeds onwijs veel pijnlijke krampen, maar ik kon me in ieder geval weer bewegen zonder kotsmisselijk te worden van de pijn.
Ik ging op bed liggen en vroeg toen aan mijn moeder of ik nou eigenlijk iets verloren was. Dit was dus niet het geval.
Ik ging film kijken op bed tot ik weer heftige krampen kreeg, ik moest naar de wc dacht ik.
Ik wilde hoe dan ook naar beneden, in de hoop dat de trap zou helpen met het vruchtje los te lopen ofzo. Op de wc kreeg ik een soort perswee.
Ik kreeg een heftige kramp in mijn rug/buik en tegelijkertijd kreeg ik zoveel drang om te poepen. Echt ik schaamde me dood toen ik daar zat. Ik was vooral bezig met wat moet mijn moeder wel niet denken, wat stel ik mij aan zeg.
Op het moment dat mijn moeder dus aangaf dat dit een soort perswee is en ik maar even goed moest ‘’poepen’’ voelde ik een verlossing.
Ik gaf aan geen pijn meer te voelen en tegelijkertijd plopte er iets uit mij. Ik dacht dat dit het vruchtje was, maar dat was het niet. Het was een bloedprop en daarna kreeg ik weer hetzelfde gevoel.
Nog een keer geprobeerd te ‘’poepen’’, terwijl ik er op dat moment alleen maar dacht niet op het vruchtje te willen poepen. Tegelijkertijd keek ik dus naar beneden om te zien wat er nou eigenlijk gaande was.
Op dat moment zag ik het meest mooie, maar ook het meeste pijnlijke uit mij komen.
Mijn vruchtje, mijn wondertje, mijn grote maar o zo kleine liefde lag daar.
We hadden al besloten het er niet uit te vissen, want begraven vond ik toen zo niet passelijk, maar het opvangen en daarna in de container te gooien vond ik ook echt verschrikkelijk.
We hadden een foto gemaakt en naar de verloskundige gestuurd, vooral met de vraag of ik nog meer kon verwachten. Maar dit was het. Ik was als goed is alles verloren wat er in me zat.
We hadden het doorgespoeld en er kwam een opluchting vrij.
Huilend van blijdschap dat het achter de rug was, ben ik gaan slapen om bij te komen.
Achteraf is dit het meest moeilijke om te verwerken, want we vonden niets toepasselijk, maar hebben ongelooflijk spijt dat we het vruchtje hebben doorgespoeld.
Wij stonden met lege handen en een gebroken hart
M’n man kwam thuis en pas toen realiseerden we ons wat er eigenlijk gaande was.
We moesten rouwen, maar tegelijkertijd moesten we ook weer door met ons leven. Dit is iets wat ik onszelf en de buitenomgeving niet kon vergeven.
We zijn vrij snel weer gaan leven alsof er niks gebeurd was. M’n man ging gewoon weer werken en alles om ons heen ging ook weer door. Mijn beste vriendin was net bevallen, de ene na de andere bekendmaking van n zwangerschap kwam uit de lucht vallen.
En ik moest ondertussen dag in dag uit naar het ziekenhuis, omdat ik steeds restweefsel had van de zwangerschap.
Uiteindelijk is dit in mei met een curettage weggehaald en was ik in juni officieel ‘’schoon’’. Ik vond dit zo’n rare benaming, maar goed.
Dit was onze eerste icsi traject. Met ups en downs sloten wij af met lege handen.
We wilden gelijk starten met onze tweede behandeling, want we wisten dus dat we zwanger konden worden. In februari was ik zwanger, in maart ben ik het verloren en we waren inmiddels in juni toen het achter de rug was. Ik wilde niet meer wachten, ik wilde door.
We werden toch al zo geleefd en ik kon alle pijn en verdriet niet meer aan toen iedereen vertelde ook zwanger te zijn. Ik wilde ook zwanger zijn en dat kon alleen als ik doorging.
Achteraf natuurlijk misschien niet zo slim, maar op dat moment voelde het goed.
In juli mochten we weer starten en zo begon onze tweede icsi traject. We hebben toen alles gefilmd om het zo beter te kunnen verwerken. We deden dit ook om het de buitenwereld uit te kunnen leggen wat het eigenlijk is en hoe erg we er mee bezig zijn.
We kregen steeds vaker de opmerking dat we er niet te veel mee bezig moesten zijn.
Woest werd ik, als ik weer een avond niet kon afspreken omdat ik per se om 8 uur moest spuiten. Wisten zij veel dat als je dag in dag uit naar het ziekenhuis moet, je het dan niet kúnt laten rusten.
Zij wilden ons helpen en wij wilden daar niets van weten.
Ik wilde het delen. Laat ze maar zien wat dit inhoudt en hoeveel pijn en onzekerheid erbij komt kijken.
We mochten weer starten met spuiten en ook nu groeiden de eitjes niet lekker. Ons spuitschema was na de vorige keer aangepast hoor, maar blijkbaar heb ik een dominante eierstok en een paar dominante eitjes.
Wij wisten dat daaruit mooie embryo’s konden komen, dus waren er helemaal klaar voor. Uiteindelijk tijdens de punctie hadden ze 15 follikels geprikt, wat trouwens meer pijn deed dan de eerste keer.
Ze konden er niet makkelijk bij, moesten op mijn buik drukken tijdens de punctie en ik kon me niet zo goed focussen op mijn ademhaling, doordat er zo op mij geduwd werd.
Na deze punctie verliep ook het herstel iets moeizamer.
De eerste keer lag ik puur omdat het moest, maar deze dag kon ik ook echt aanzienlijk minder. Ik had meer na pijn en ik bloedde iets meer.
Deze tweede behandeling had ik 6 embryo’s, waarvan er 5 zijn gaan groeien. De verse terugplaatsing is ook niet blijven plakken en de tweede embryo ook niet.
De 3e daarentegen, had ik weer een droom en weer een positieve test.
Ik was weer zwanger en het was weer een knaller. Iets minder enthousiast vertelde ik het aan de mensen om me heen, want na zo’n trauma ben je toch meer bang dan opgelucht dat je positief test. Ik was er eerst heel zeker van dat dit goed zou aflopen, tot ik 2 dagen daarna een droom had dat ik het zou verliezen. Ik testte die dag opnieuw en inderdaad, deze test was lichter dan mijn eerste.
Een halve week later kreeg ik een zware menstruatie en was ik het weer kwijt. Ik was hier mentaal op voorbereid en eigenlijk voelde ik me wel oké. Natuurlijk was ik verdrietig en heb ik gehuild, maar ik wist ook dat het heel veel heftiger kon omdat ik dat had meegemaakt.
Als ik dit nu zo lees, besef ik pas hoe streng ik voor mezelf ben geweest.
Een gek onderbuikgevoel
Maar goed, ook nu weer het ziekenhuis bellen met de situatie en we mochten weer opnieuw een terugplaatsing krijgen.
De terugplaatsing ging iets minder soepel dan normaal. De embryo’s worden bewaard in de vriezer en worden een dag eerder ontdooit voor de terugplaatsing.
Ik had een gek onderbuikgevoel dat ik wel een terugplaatsing zou krijgen, maar dat de ontdooiing niet goed zou zijn gegaan.
We kregen inderdaad te horen dat het embryo uit elkaar gevallen was en dat ze net op tijd onze laatste embryo eruit konden halen voor de terugplaatsing.
Ik was opgelucht, want zo nuchter dat ik was, dacht ik dat als het buiten mijn buik mis zou gaan, het dan in mijn buik ook mis zou zijn gegaan.
Het laatste embryo werd teruggeplaatst en we waren weer in de wachtweken. Dit was in november 2021.
Eind november had ik weer een droom met echt miljoenen positieve testen, maar 1 negatieve test. Ik vond dit echt zo’n rare droom en ben toen gelijk gaan testen. He? Is deze nou wel of niet positief?
Ik keek, en ben het gaan navragen bij m’n beste vriendin terwijl m’n man meekeek mee.
Ja hij is positief, maar niet zoals we de vorige keer hebben gehad. Nou wellicht toch te vroeg getest, of te veel gedronken?
Ik deed volgende dag weer een test. Hij liep niet op, maar ook niet af.
Jeetje zeg, mijn dromen komen gewoon letterlijk uit. Ik heb denk ik vier dagen achter elkaar getest en we werden er niet wijzer op.
Ik kreeg een bloeding en dacht m’n menstruatie te krijgen. Maar na een dag was de bloeding gestopt en werd ik misselijk. Ik ging op missie naar de Kruidvat en kocht een weken indicator. Daarop staat gewoon heel duidelijk of je nou wel of niet zwanger bent. Ik wist bijna zeker dat er zou staan: niet zwanger.
Maar tot mijn grootste schrik stond er: zwanger 1-2 weken. Hé? Maar als ik ga rekenen, zou er nu toch zwanger 2-3 weken moeten staan. Ik snapte hier echt helemaal niks van, maar goed ik was dus zwanger.
Weer een miskraam
Ik belde opnieuw het ziekenhuis en zou een dag voor kerst een echo krijgen.
Dit wilde ik niet, want ik heb een trauma aan die echo en ik wilde echt niet met kerst slecht nieuws krijgen.
Gelukkig kon ik bij mijn verloskundige een week eerder terecht. Ik heb die hele dag gehuild, omdat ik zo in angst leefde. Ik voelde dat ik zwanger was, maar ook echt alles in me zei dat het mis zou gaan.
Helaas kreeg ik een dag later toch een flinke bloeding en heb ik dus weer een miskraam gekregen.
Ik was hopeloos verloren. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest en was zo boos op de wereld. Iemand die zo hard aan het strijden is om zwanger te worden, krijgt gewoon 3 miskramen in 1 jaar tijd. 2021 wat was jij een *** jaar. Ik heb je gehaat tot op het bot. Het enige lichtpuntje wat jij mij gegeven had, was mijn trouwdag.
Natuurlijk moesten we bij het ziekenhuis langs om te bespreken hoe de situatie nou in elkaar zat.
Dit was pure pech en er werd aan ons gevraagd of we even pauze wilden voor ons laatste traject. Verdrietig was ik en had gezegd dat 3 miskramen echt geen pure pech was.
Er is iets aan de hand en er moet gekeken worden waarom ik zoveel miskramen heb gekregen.
Ik snapte het wel, want vanuit 7 terugplaatsingen ben ik 3 keer zwanger geworden. Dat is hartstikke mooi en vanuit daar gekeken lijkt er niks aan de hand. Maar ik wist gewoon dat er meer aan de hand was.
In januari 2022 moesten we bloedprikken om te kijken of er toch iets meer aan de hand was dan alleen pech.
We wisten niet wat voor ellende er toen op ons zou wachten.
Mijn gevoel klopte, er was meer aan de hand
We kregen in januari of februari 2022 te horen dat ik een chromosoomfout heb.
Ik heb genoeg chromosomen, maar mijn 21 zit op 14 geplakt (of andersom) en daardoor kan de verdeling fout gaan tijdens het maken van een embryo.
Mijn lichaam heeft dus onwijs goed haar werk gedaan door deze eitjes af te stoten. Laat ik vooropstellen dat ik gezegend was geweest met een kindje, maar we willen allemaal een gezond kindje.
De kans op een kindje met downsyndroom is nu vele malen groter.
We konden dus wel doorgaan maar dan wordt het icsi pgt. De embryo’s worden dan nagekeken of ze de chromosomen hebben die ze nodig hebben. Bij een te kort of een te veel, wordt er niks teruggeplaatst. Dit viel rauw op ons dak en we wisten dit ook niet zo goed te verwerken.
We kregen het een na het ander te verwerken en echt geen enkel nieuws was goed nieuws. Zelfs het ziekenhuis schrok van deze uitslagen en hadden het niet verwacht.
We werden doorverwezen naar het UMC in Utrecht, omdat ze in Rotterdam deze behandeling niet kunnen bieden. De wachttijd was alleen wel wat langer en moesten rekening houden met in het ergste geval 2 jaar wachttijd.
Hier schrokken we van, maar we wilden echt alles gegeven hebben voordat we wellicht kindloos door het leven zouden gaan. Zet ons er maar op, zeiden we dan ook in koor.
We werden eigenlijk vrij snel gebeld door Maastricht (hoofd ziekenhuis) voor een kennismaking en we werden op de lijst gezet in Utrecht, omdat dit dichterbij is.
In juli werd ik gebeld voor de eerste onderzoeken die in september 2022 zouden starten. We kregen een uitleg wat ons te wachten staat en hoe zij te werk gaan.
De uitslagen zijn binnen en die zijn goed. We mogen in december gaan starten met het spuiten en in januari krijgen we de punctie ingepland. Door de onderzoeken duurt het ook langer voor we de terugplaatsingen gaan krijgen, dus we hebben echt nog geen idee wat ons te wachten staat.
We weten in ieder geval wel dat we echt alles hebben gegeven, en nog gaan geven, om onze wens in vervulling te laten gaan.
