Ont-pillen, de eerste stap
Binnen een jaar zwanger worden is iets ‘normaals’.
80% wordt dan ook binnen 1 jaar zwanger en 90% wordt binnen 2 jaar zwanger.
We weten inmiddels allemaal dat als je zwanger wilt worden, elke maand te lang duurt.
Elke maand is een teleurstelling als je menstruatie op komt, of je een negatieve test in handen hebt.
En wat duurt een jaar dan lang.
Ik ben denk ik inmiddels al zo’n 5 jaar geleden gestopt met de pil. Niet per se om zwanger te worden hoor, maar ik wist ook dat je moest ont-pillen wanneer we wel zwanger wilden worden.
We wisten beiden dat we jong ouders wilden worden, dus zagen we dit dan ook als de eerste stap.
We wisten totaal niet wat een ovulatie inhield en ik wist dankzij mijn app wanneer ik ongesteld werd. Dit kon ik dan ook voelen door krampen etc. en eigenlijk wist ik vanaf de eerste maanden al dat mijn cyclus heel goed was.
Al die tijd hebben we gewoon geleefd, zonder aan een zwangerschap te denken.
We leefden in gedachten met als het komt, dan komt het, maar het mag ook wel uitblijven.
Bewust proberen zwanger te raken
In 2019 zijn we begonnen met echt zwanger worden.
Met oud en nieuw zeiden we tegen elkaar: ‘Nu gaan we starten met bewust zwanger worden’.
We hebben ovulatie testen gekocht en dan gelijk ook maar voor de zekerheid zwangerschapstesten.
Er waren 0 belletjes gaan rinkelen dat we in die 2 jaar niet zwanger waren geworden. We wisten gewoon weg niet wanneer we “het” nou precies moesten doen, want ik hield niet bij wanneer mijn ovulatie was.
In 2019 wel en ook vanaf dat moment kon ik gebruik maken van mijn app om mijn ovulatie testen erbij te pakken.
Ik had gezien dat mijn cyclus gemiddeld 28 dagen was, dus precies zoals het zou moeten zijn volgens het boekje.
En we maakten het dan ook gezellig wanneer mijn ovulatietest een knaller was.
Na een jaar nog geen resultaat, en met de gedachte dat het daarvoor ook nooit is gekomen, zijn we naar de dokter gegaan. Onwijs zenuwachtig om te bellen voor een afspraak, zo stond ik te trillen op m’n benen toen we er eenmaal waren.
Ook de dokter gaf aan dat zij het raar vond dat er nog geen zwangerschap is ontstaan en we werden onmiddellijk doorverwezen naar het ziekenhuis.
Lees; binnen 2 maanden konden we er terecht en dat is vrij snel!
Er werd snel duidelijk waarom we niet zwanger raakten (dachten we)
Corona kwam om de hoek en dat betekende dat de eerste afspraak verzet moest worden.
Gelukkig kwamen de onderzoeken vrij snel van start en was er al snel duidelijk waarom wij niet zwanger waren geworden (dachten we). M’n man maakte wel zaadcellen aan, maar veel te weinig om kans te maken op een natuurlijke zwangerschap.
We kregen een doorverwijzing naar het Maasstad ziekenhuis om daar een icsi behandeling aan te gaan. Hier meer over deze behandeling.
Zo naïef als we waren, waren we best blij met dit nieuws.
Natuurlijk is het vervelend dat we via het ziekenhuis zwanger moesten worden, maar op natuurlijke wijze was echt onwijs stressvol na zo’n lange tijd. En we dachten dat het bij mij allemaal goed zat, dus dat we wel snel zwanger zouden worden.
Na alle onderzoeken mochten we in oktober/november 2020 starten met ons eerste traject.
Na een uitleg hoe de medicatie werkt, gingen we met een spuit schema en een tas vol spuiten naar huis. Het enige wat ik nog moest doen was wachten op mijn menstruatie. Die kreeg ik ‘’gelukkig’’ vrij snel na deze uitleg.
Menstruatie is iets wat je geen enkele maand wilt zien, maar geloof me als ik zeg dat ik letterlijk stond te huilen van blijdschap toen ik zag dat ik ongesteld was.
We belden naar het ziekenhuis en we kregen groen licht om te starten. YES! nu gaat het eindelijk beginnen. Nu worden we zwanger!
Spuiten zetten
Ik werkte in de zorg en moest regelmatig spuiten zetten bij anderen, maar bij mezelf… ik durfde het niet. Gelukkig wist m’n man hoe het moest en werkt mijn schoonmoeder in de zorg.
Zij hebben samen de eerste spuiten bij mij gezet.
Dit was mentaal echt onwijs fijn en ik vertrouwde ze blindelings. Nou als dit het is, dan komt het helemaal goed.
Maar helaas zijn hormonen en ik geen goede vrienden. Ik was de duivel thuis en die spanning die erbij komt kijken doet ook geen wonderen in je relatie kan ik je vertellen.
Ik ben onwijs dankbaar dat ik psychische hulp kreeg en zij heeft ons ook onwijs goed geholpen met het op de rit krijgen van mijn leven en het accepteren van dit traject.
Tijdens het spuitschema moesten we om de zoveel dagen op controle om te kijken hoe mijn eitjes groeiden.
Nou als het al niet genoeg tegenzat, kregen we te horen dat er weinig eitjes groeiden, maar dat de eitjes die wel groeiden al erg groot waren geworden.
We konden kiezen om te stoppen of om door te gaan met de eitjes die nu groeiden.
Ik wilde doorzetten want ik wilde niet dat we gelijk zijn begonnen voor niks. We moesten doorzetten en kregen een datum voor de punctie.
Geen horrorverhalen, dus ik ging er blind in
De punctie was hetgeen waar ik het meest tegenop zag. Ik wist 100% dat dit pijn ging doen, maar ik kende niemand die dit traject ook had meegemaakt.
Ik kon dus aan niemand vragen hoe dit lichamelijk en mentaal eraan toe ging. Ergens ook fijn hoor, want ik ging er letterlijk blind in en had dus ook geen horrorverhalen gehoord.
We moesten ons vroeg melden en kregen een kamertje waar we moesten wachten.
Ik kreeg pijnstillers die ik gelijk moest innemen en daarna werden we geroepen om de behandeling te starten.
Ik had ademhalingsoefeningen geleerd vanuit de hulp, dus ik wist dat ik me daarop moest focussen.
Er gingen grote naalden naar binnen om de boel te verdoven. Dit deed zeer, maar ik weet dat ik dacht: bevallen doet ook zeer, dus doorgaan.
Eenmaal alles verdoofd, konden ze de follikels gaan zoeken en zo begonnen ze met de punctie.
Tijdens de punctie hebben ze 12 follikels aangeprikt en leeggezogen. Daaruit zaten 4 goede eitjes en zijn er ook 4 mooie embryo’s ontstaan.
Helaas was er 1 zich niet gaan ontwikkelen en hadden we 3 mooie embryo’s. Na de punctie mocht ik niks doen. Ik moest die dag rusten en moest mezelf goed in de gaten houden op eventuele bloedingen.
Je krijgt overigens niet te horen hoeveel embryo’s er zijn ontstaan, dit kreeg ik te weten via een brief die 2 weken daarna werd opgestuurd.
Na 5 dagen kreeg ik een verse terugplaatsing en begonnen de wachtweken. Na zoveel gedoe wil je gewoon direct weten of het gelukt was.
Maar achteraf wist ik bijna altijd precies te vertellen wanneer ik wel of niet zwanger was. Na de 2/3 weken mocht ik een test doen, alleen was dit helaas niet nodig.
Ik kreeg precies 2 weken daarna mijn menstruatie. Ik belde het ziekenhuis om dit door te geven en we moesten verplicht een maand rusten, zodat mijn lichaam tot rust kon komen na zo’n zware behandeling. Dit begreep ik, maar op dat moment wil je gewoon echt gelijk alles vragen van je lichaam.
Die maand was gelukkig voorbijgevlogen i.v.m. de voorbereidingen van de feestdagen in december.
De volgende terugplaatsing
Toen ik eenmaal weer mijn menstruatie had, mocht ik bellen voor de volgende terugplaatsing.
We maakten de afspraak om de terugplaatsing op een natuurlijke manier te laten plaatsvinden, dus moest ik, zoals de vorige keer, weer om de zoveel dagen naar het ziekenhuis voor een echo.
Dan keken ze wanneer ik mijn eisprong zou hebben.
Wanneer het eitje groot genoeg is, moest ik een spuit zetten voor de eisprong en wisten ze precies wanneer ik mijn terugplaatsing kon hebben.
Vijf dagen daarna was mijn terugplaatsing en moesten we de wachtweken weer in.
Ik weet nog dat ik rond mijn oma haar verjaardag (die overleden is) een test mocht doen, maar ook dit was niet nodig, want weer kreeg ik precies 2 weken na de terugplaatsing mijn menstruatie.
Weer het ziekenhuis bellen en deze keer mochten we wel gelijk een nieuwe afspraak maken voor de volgende terugplaatsing.
Het riedeltje begon weer opnieuw, behalve dat ik 2 weken daarna mijn menstruatie niet kreeg.
Een positieve test
Ik had gedroomd dat ik een positieve test had, dus ik schrok wakker en deed gelijk een test. Deze was negatief. Dit was op een dinsdag in februari 2021.
Die dag zocht ik afleiding, want ik was er bijna zeker van dat ik zwanger was.
Als je me vraagt hoe ik dat wist, kan ik je vertellen dat ik totaal geen idee heb.
Die dag was ik bij mijn schoonzus en ik dronk koffie. Dit smaakte niet, maar goed..
Ik heb wel vaker dat ik trek heb in koffie, maar deze toch niet zo goed bevalt.
Overigens zei mijn schoonzus ook gelijk dat zij dit ook had tijdens haar zwangerschap en zo hadden we beiden het gevoel dat het zomaar eens gelukt zou zijn.
Woensdag kreeg ik krampen dus elk minuut van de dag was ik op de wc te vinden. Dit was de dag dat ik mijn menstruatie zou krijgen.
Nu vroeg iedereen aan mij of ik woensdag niet gewoon een test had gedaan, maar dit durfde ik niet.
Ik had die dinsdag zo hard gehuild dat hij negatief was, ik durfde het niet weer aan.
Ik kreeg die dag natuurlijk geen menstruatie dus donderdag ochtend om half 6 stond ik met trillende handen in de badkamer de test te doen. Gehuild en gegild, want hij was positief.
En niet zo’n klein beetje ook. In alle scenario’s wist ik precies hoe ik dit m’n man wilde vertellen, maar op dat moment kon ik het niet aan om dit geheim voor me te houden. Ik belde hem via Facetime.
Ik kon alleen maar huilen, dus hij was meteen bang dat het toch foute boel was. Tot ik de test liet zien en het heel duidelijk was dat we een klein wondertje mochten verwachten. We hadden het al vrij snel aan familie laten weten, want dat is een nadeel van zo’n traject. Iedereen om ons heen wist precies wanneer ik mocht testen en met zulk nieuws, konden we echt niet liegen.
We wilden het van de daken schreeuwen dat wij zwanger waren.
Een voorgevoel, en een echo
Een paar dagen later wist het geluk mij te veranderen in angst. Ik was doodsbang dit wondertje te verliezen en bij een beetje bloedverlies met 6 weken, was ik elke dag in angst het ziekenhuis aan het bellen.
We mochten langskomen, maar moesten niet veel van de echo verwachten. Het is immers nog geen 7 weken en erg veel konden we dus nog niet zien.
We zagen het mooiste wat er was, een frummeltje met een wit puntje wat snel knipperde.
Huilend hebben we gekeken naar dit mooi mormeltje. Ons mormeltje.
In de auto zei ik tegen m’n man dat ik zeker wist dat het fout zou gaan.
Iedereen om ons heen wilde mij geruststellen, maar alles in me zei dat het niet goed zat.
Ik had geen bloedverlies meer, mijn buik was lekker opgeblazen, ik was onwijs moe en mijn borsten deden pijn en begonnen te groeien. Eigenlijk gaf mijn lichaam 100% aan dat er een mensje aan het groeien was.
Met 8 weken mocht ik naar de verloskundige voor een echo, waar ik met veel zenuwen zat.
Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei dat ik vooral in angst leefde, omdat ik zo heb moeten strijden om dit te krijgen.
Mijn moeder was mee want m’n man moest werken.
Ik mocht gaan liggen en ze wilde met een inwendige echo gaan kijken naar ons wondertje. Al video bellend met m’n man om ons wondertje te bewonderen.
Ik weet nog heel goed dat ik naar het beeldscherm keek en alles in mij zei dat ik geen goed nieuws zou krijgen. Helaas bleek op dat moment ook maar weer dat mijn lichaam mij niet in de steek laat.
We zagen een iets groter mormeltje, maar dat witte puntje was verdwenen.
Ze was nog aan het zoeken tot ik aangaf dat ik wist dat ze niet verder hoefde te zoeken.
Ze wilde zeker weten dat ze echt alle hoeken had gehad om het te bevestigen, terwijl ze daarna ook zei dat ze aan mij zag dat ik wist dat het fout zat.
Schreeuwend en huilend onder de douche
We kregen daarna uitleg hoe we dit konden verwerken, maar ook gelijk de vraag hoe wij de miskraam op gang wilde laten komen. Ik kon alleen maar huilen.
Realistisch was ik, omdat een miskraam vaak voorkomt. Ook al is het nog steeds een taboe om het te bespreken.
Ik was onwijs verdrietig dat ons wondertje was overleden, maar mijn angst om het traject weer aan te gaan was groter.
We kregen via het ziekenhuis medicatie om de miskraam op gang te laten komen.
De dag dat ik de tabletten innam, was m’n man gewoon gaan werken.
We waren totaal niet voorbereid op wat er ging komen en heel stoer zei ik dat hij gewoon kon werken en ik dit wel kon.
Wist ik veel dat er een helse bevalling aan zou komen en ik echt heel veel pijn zou krijgen.
’S ochtends nam ik de tabletten in en vrij snel kreeg ik menstruatie krampen. Ik verloor bloed en het was prima te doen.
Nog geen uur later stond ik schreeuwend en huilend onder de douche m’n man te bellen. Hij wist zich totaal geen raad en wilde naar huis komen, maar dit kon op dat moment niet.
Ik gaf ook aan dat het niet hoefde maar dat ik zijn stem wel wilde horen. Hij hing op, woest dat ik was. Wist ik veel dat hij zei dat hij mijn moeder zou bellen.
Ik was helemaal in een roes van de pijn en kon niks anders dan gillen, huilen en in paniek zijn.
Mijn moeder kwam en schrok zich kapot met hoe zij mij aantrof. Ze gaf aan dat dit wel leek op een bevalling en vroeg vooral wat ik voelde.
Mijn rug deed pijn en ik had om de zoveel tijd zoveel steken in mijn rug. Het straalde door tot mijn benen en daarom ben ik maar gaan zitten in de douche.
Ik schreeuwde vooral dat ik moest poepen en dat ik niet nat naar de wc wilde lopen.
Mijn vruchtje, mijn wondertje
…
Lees hier verder!
Mis niks en schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
