”Van kampen is de naam.”
“U mag plaatsnemen” zegt de vrouw achter de balie van het moeder en kind centrum in het ziekenhuis.
Ik ben hier voor de inleiding van mijn 1e zwangerschap in 2017. Mijn kindje is te groot en daarom gaan ze hem eerder halen. Of nouja, halen… ik mag al het werk doen. Zij halen helemaal niks! Ja de vloeistof om mijn weeën op te wekken en hem er zo uit te jagen…
“Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd?”
Het is vrijdagochtend 3 maart rond half 8 als ik, inmiddels op de kamer, uitleg krijg over hoe de inleiding eruit gaat zien. Een vlotte jonge blonde dame met zelf al wat beval ervaring vertelt hoe de pijngrafiek verloopt. Ze zegt: “als je denkt dat je doodgaat, dan komt je kindje” met een big smile kijkt ze me aan. “Dat is een grapje toch!?” vraag ik haar?? Nee, zegt ze, het is echt zo.
Ik vraag me af waarom niemand mij gewaarschuwd heeft voor ik bedacht moeder te worden.
Maar goed, hij moet er nu uit…
Ik krijg een tampon met medicatie omdat ik al flink ontsluiting heb. Top dacht ik, want ik ben niet van plan om nog naar huis te gaan zonder kind in de maxi cosi!
Rond half 9 wordt de tampon ingebracht en begint het wachten. De tampon moet zo’n 12 uur blijven zitten. “Het duurt dus even voor het zijn werk doet” wordt me verteld voor, ik moet vandaag geen baby meer verwachten.
‘S avonds om half 9 mag ik de tampon zelf verwijderen. Gewoon een tampon zoals we gewend zijn. Touwtje eraan, niks spannends.
‘Ik voel nog niks’, dacht ik… Het is 23.00 uur als mijn man naar huis gaat.
Mijn man wilde liever even op de gang wachten
Ik slaap samen met nog een vrouw op de kamer en zodra ik iets voel mag ik mijn man bellen.
Maar niets hoor! Om half 7 de volgende dag staat hij weer op de stoep. Allebei natuurlijk weinig geslapen, want: zullen we vandaag ons eerste kindje ontmoeten?
Om 8 uur komen ze de kamer op. Na wat checks blijkt de tampon goed z’n werk te hebben gedaan en kunnen mijn vliezen gebroken worden. “Ik wacht wel even op de gang” zei mijn man.
“Ik dacht het niet” zei de zuster en ze duwde een gesloten verpakking in zijn handen. “Jij gaat me helpen!” zei ze.
Wanneer ze klaar is, staat mijn man nog steeds overeind zonder enige vorm van flauwte te hebben ervaren. De man heeft geen flauw idee van wat er nog gaat komen vandaag.
De zuster geeft aan dat vanavond laat, of vannacht ons kindje geboren zal worden!
Een slakkenspoor van vruchtwater op de gang
We verhuizen naar een andere kamer met een net broekje aan heb ik het idee dat ik een slakkenspoor van vruchtwater achter laat op de gang. Waarom moet ik lopen? vraag ik me af.
Ik dacht: zouden dit de laatste meters zijn zonder kind?
Eenmaal in de kamer aangekomen gebeurt er nog weinig. Er komen twee verloskundigen de kamer op.
Een van de verloskundigen is in opleiding en vraagt of ze mijn bevalling volledig mag begeleiden met supervisie van haar collega. “NATUURLIJK!” was direct mijn antwoord. Ook jij moet het leren!
Er rommelt inmiddels wat maar het is heel erg goed te doen. Dit is vast nog niet het echte werk dacht ik… Mijn man besluit daarom rond 9 uur nog even naar de supermarkt te lopen. Hij moet duidelijk z’n ei kwijt.
Rug weeën en spugen van de pijn
Rond 10 uur stuur ik hem een ietwat pittig berichtje en vraag ik op mijn meest liefelijke toon van dat moment of hij als de sodemieter terug kan komen, want ik lig te bevallen van zijn kind!
Je raadt het al, de weeën waren volop aan de gang en het was pittig.
Ik had enorm rug weeën en ik kon niks meer. Ik kon alleen nog maar spugen van de pijn. Ik had totaal geen buik weeën! Alles in m’n rug! Om half 12 komen ze me checken: ’n krappe 4cm.
“Néé!” galm ik door de kamer. Hoelang moet ik nog?
Achteraf gezien had ik nog maar ruim 1 uur echte weeën. Nu moet ik er nu hard om lachen, want ja, wat denkt die zuster wel niet. De weeën worden met de minuut heftiger, terwijl mijn man zich alleen maar druk maak om het feit dat ik nog niks gegeten en gedronken had.
Inmiddels weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet.
Bad in, bad uit, op handen en knieën de weeën opvangen. Die rug weeën waren echt vreselijk!
Ik had het gevoel dat niets hielp en ik geen kant op kon.
Ik mag persen maar niet met alle kracht die ik heb…
Ondertussen krijg ik al persdrang en daarom checken ze me na n uur nog eens. Yes, 8 cm!
Die 4 cm in 1,5 uur komt door de taaie weg die was afgelegd. Dit is het echte werk! Ik dacht, nog even en mijn kind is er! Althans, dat dacht ik…
Bij de check van 8 cm voelt ze dat hij verkeerd ligt en hij als sterrenkijker probeert om een weg naar buiten te banen. Ik mag gaan persen! Eindelijk, dacht ik!
Ik mag mee persen maar niet met alle kracht die ik heb. Op deze manier zou ons kindje zelf goed moeten draaien. Inmiddels is het 4 uur, en is er nóg geen baby.
Al die tijd heb ik geperst met keiharde rug weeën. Ik zit nu, op een randje na, op de 10 cm ontsluiting. Maar gelukkig komt de gynaecoloog dat randje wel even eigenhandig weghalen.
Zo, zegt ze, nu heb je 10 cm! Succes! En vervolgens ze verdwijnt de kamer uit.
Ja 4 uur. Ik heb 3 uur lang geperst om op de 10 cm te komen, hij ligt goed en is er klaar voor.
Nu mama nog… Nou, daar gaan we voor de volgende ronde. Inmiddels glijden mijn handen weg van mijn benen en raak ik echt uitgeput. De zuster geeft aan dat ik mijn voeten in haar zij mag zetten.
“Ik vraag aan de verloskundige of ze naar de kamer hiernaast wil zonder de deur te gebruiken, maar ze geeft aan dat ze wel wat kan hebben.”
– Momster moment
Maar inderdaad, ze staan een half uur later nog steeds in onze kamer.
Op 4 maart om 5 over 5 ’s middags wordt Thijs geboren met een gewicht van 4030. Een flink kereltje!
Maar wat is ie lief en knap! Mijn hart groeit van liefde!
1,5 uur later zijn ze klaar en ze vertellen mij dat Thijs te zwaar is in de formule. Om deze reden moet hij vier goede suikertesten doen. Er wordt me verteld dat ik me geen zorgen hoef te maken, dit is gewoon protocol.
Een 24 uurs katheter, shit!
Echter zorgt een totaal ruptuur voor problemen en moet er flink gehecht worden.
De OK ligt vol, dus er wordt besloten het hechten op de kamer te doen.
Ik ben flink uitgescheurd en ik ben er niet achter wat er is mis gegaan. Tot op de dag van vandaag ondervind ik hier nog problemen van.
Een paar uur later lukt het me niet om zelfstandig te plassen. Bij het plaatsen van het katheter blijkt er veel te veel urine in mijn blaas te zitten en brengen ze een 24 uurs katheter in. “Shit!” denk ik bij mezelf.
Ik tel door en inmiddels is het 11 uur ’s avonds. Dat betekent dat hij er pas zondagavond om 11 uur weer uit mag. Daarna moet ik binnen vier uur alsnog zelfstandig plassen, anders krijg ik opnieuw een katheter.
Dat zou betekenen dat we nog twee nachten moeten blijven…
“Telkens als hij stil is, denk ik dat hij ertussen uit piept.”
Afijn, ik verzet mijn gedachten en geniet volop van Thijs.
De nacht gaat heel goed, maar ik doe geen oog dicht. Telkens als hij stil is, denk ik dat hij ertussen uit piept. (geloof me bij een 2e slaap je gewoon hoor, de 1e nacht en de nachten erna ook).
De volgende ochtend wordt de katheter op mijn eigen aandringen toch verwijderd en lukt het binnen de 4 uur om zelfstandig te plassen.
Thijs zijn suikertesten waren allemaal goed! Yes groen licht, we mogen naar huis!
Om 17.00 uur waggel ik vanuit de auto de deur binnen. Een van mijn zussen wacht me al op.
“Lin hij is prachtig, ik ben trots op je!” zegt ze.
Het was een pittige bevalling, maar ik zou het zo weer over doen! Het is het allemaal zo waard!
Deze bevalling heeft er wel voor gezorgd dat ik 3,5 jaar later niet meer vaginaal mag bevallen. Daarom deel ik ook graag mijn keizersnede met jullie. Dus blijf erbij!
En oja, op het moment dat Thijs kwam, dacht ik overigens niet dat ik dood ging van de pijn.
Jammer dat ik het die jonge blonde zuster niet meer heb kunnen vertellen…
–
Dit was het verhaal van Linda. Wat zijn wij vrouwen sterk. Ik heb dit verhaal gelezen met een lach en een traan. De humor en de kwetsbaarheid raken mij en het is zo herkenbaar.
Wil jij ook jouw bevallingsverhaal delen? Of heb jij iets anders wat je graag eens op papier zou zetten? Mooi voor later, of gewoon omdat je er van af wil? Dat kan. Ook anoniem.
Stuur me een mailtje naar info@farahelisabeth.nl
Nog meer bevallingsverhalen lezen doe je hier!
Liefs,
Farah Elisabeth.
