Opa Laan
Mijn opa schreef een brief. De vader van mijn vader. Hij is op 7 februari 1999 overleden en ik was dus vier. Ik kan me zijn begrafenis nog herinneren. Mijn oma was ontroostbaar. Bij het graf, toen de kist echt de grond in ging, vroeg om ze stoppen met de kist te laten zakken en ze bad nog een keer. Mijn opa was een grote knuffelbeer met grote sterke handen. Hij was een bekend figuur in Loosduinen. Hij heeft veel betekend voor zijn omgeving in de oorlog. Hij was heel erg geliefd en werd door iedereen ontzettend gemist. Mijn vader en zijn broer en zussen komen uit een warm gezin waar eigenlijk alles kon, wél gingen ze altijd naar de kerk.
De kerk zat stampvol, dat kun je je nu niet voorstellen in de katholieke kerk. Hooguit met Pasen of Kerstmis, maar anders niet. Mijn vader had niet zo’n zin om steeds in de kerk stil te zitten. Hij ging liever naar Kijkduin of naar Ockenburg met zijn vrienden. Hij spiekte vooraf dan door het sleutelgat van de kerk en keek welke pastoor de dienst voerde en luisterde een beetje waar het overging. Bij thuiskomst werd er vastgesteld dat mijn vader niet naar de kerk geweest was. “Ja wel hoor” zei hij dan. “Ik zag pastoor Van Hout, en het ging over dit en dat…” Natuurlijk waren mijn opa en oma niet gek maar ze lieten het erbij.
Mijn opa en oma van mijn vaders kant waren dus allebei katholiek.
Die brief
Die brief ja. Die brief is geschreven door mijn opa aan zijn kinderen. De brief ging over dat hij en mijn oma zo hun best gedaan hadden, om te zorgen dat hun kinderen het katholieke geloof met zich mee zouden dragen zoals zij dat deden. Hij hoopte heel erg dat zij dat mee zouden nemen en weer door zouden geven aan hun kinderen. Mijn opa liet in de brief echt zijn hart spreken, hij vroeg bijvoorbeeld ook of zij goed voor mama zouden zorgen als hij er niet meer was. Het was voor mij een emotionele brief en toen ik het las, jaren geleden, ik was ongeveer 16/17, voelde ik zijn pijn maar ook zijn liefde. Mijn opa was er niet meer, en mijn oma ook niet. Maar ik hoopte dat ik mijn missende puzzelstukje wel zou vinden in het katholieke geloof. Dus ik ging ervoor.
De Kruisweg in Oude Tonge, waar is die?
Oke, dus ik zocht van alles op. Wat waren de “regels”? Waar kwam het vandaan? Wat hoorde erbij en wat niet. Welke delen van de wereld zijn overwegend katholiek? Ik merkte dat ik me fijn voelde bij die houvast. Regels, die had ik eigenlijk niet in mijn jeugd. Ik ben heel vrij opgevoed. Alles kon, niets moest. En ik kijk heel fijn terug op mijn jeugd. Ik had het niet anders gewild. Ik heb heel veel respect voor mijn ouders, hoe zij alles geflikt hebben. Veel van die inzichten komen met de tijd, als je zelf kinderen hebt. Wat cliché. Maar waar. Ik zocht op waar er een katholieke kerk was in mijn buurt. Die zou er toch moeten zijn op dit eiland waar IEDEREEN met een rok tot over hun enkels loopt. Nou ik had hem gevonden, en ik zocht op wanneer er een dienst zou zijn. Inmiddels was ik 18 jaar oud. Waar die kerk nou precies stond kon ik niet vinden maar ik zag “De Kruisweg”. Gegoogled, maar ik kwam er niet uit via Google Maps. Toch maar bellen naar die kerk… Ik kreeg iemand aan de telefoon die het Flakkeese accent had uitgevonden. Ik zei dat ik naar de kerk wilde maar dat ik “De Kruisweg” niet kon vinden in Oude Tonge. De man begreep er niks van. Na wat heen en weer gevraag waren we eruit. De Kruisweg was geen straat in Oude Tonge waar de kerk stond, maar het was de naam van de dienst. Het ging namelijk over de weg die Jezus met het kruis heeft afgelegd. Ik vind dit de perfecte verhaal rondom mijn zoektocht. Zo blanco ging ik er dus in. Ik wist echt NIKS. Die man heeft zich nadat hij had opgehangen natuurlijk rot gelachen. Met een van mijn beste vriendin ging ik naar de dienst. Ik vond het geweldig. Ik voelde me heel dichtbij hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld als hij vroeger wél een keer naar de kerk ging. Hoe het er rook naar wierrook en hout. Het was, en is er nog steeds, prachtig. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om met je hele gezin in de kerk te zitten. Hun negen koppige gezin. Wat een rijkdom.
Een lange weg naar de doop
Ik vroeg na de dienst of ik met de pastoor kon spreken. Dat kon en met knikkende knieën en een bibber stemmetje vroeg ik of ik gedoopt kon worden. De pastoor, pastoor Van der Meer was ontzettend lief. Hij leek heel erg op mijn opa. Hij was groot, hij had grote handen, grijs haar een grijs baardje, hij rook naar tabak en koffie en als klap op de vuurpijl… De man kwam ook uit Den Haag en kende precies de plekken in Loosduinen die ik noemde in mijn verhaal over mijn opa en oma. Dit was voor mij weer een van de signs. Dit was het voor mij, 100%. Ik voelde me gelijk heel erg betrokken en geliefd en de pastoor en ik plande gesprekken in om mij voor te bereiden op het doopsel.
Veel gesprekken met koffie en shag
Zo ging het dus. Pastoor Van der Meer kwam bij ons thuis. De ontmoeting met mijn vader en de pastoor was heel leuk. Allebei Hagenezen dus dat klikte én ze hielden allebei van koffie met een shaggie. Blank van de rook stond onze keuken als de pastoor er was. Eigenlijk rookte papa nooit binnen maar als de pastoor er was mocht het toch. We hadden het over van alles en nog wat. Over de sacramenten van het geloof, het doopsel, de biecht, de communie. Tot ik zwanger was. Dat was een dingetje. Een kindje krijgen voordat je getrouwd bent en dan ook nog gedoopt willen worden. Ja, dat is lastig. Daar gaat het bestuur van de kerk niet mee akkoord. De pastoor kwam opnieuw voor een gesprek bij ons thuis en ik vertelde hem weer met een bibber stemmetje dat ik zwanger was. “Dat is voortgekomen door de liefde tussen jou en je vriend” zei hij. Ik kon mijn oren niet geloven. Geen preek over dat seks voor het huwelijk een zonde is? Het bestuur ging weliswaar niet akkoord en Vag en ik (lees: Vag) waren nog niet van plan om te gaan trouwen dus helaas moest het wachten.
Pastoor Van der Meer overlijdt
Helaas ging het niet goed met onze Pastoor. Hij had longkanker, hij ging met emeritaat of te wel pensioen voor pastores of predikanten. Hij ging terug naar zijn geliefde Den Haag en heeft daar uiteindelijk zijn laatste adem uitgeblazen. Ikzelf zat toen niet lekker in mijn vel, mijn uitstrijkjes waren niet goed en ik moest dus een operatie ondergaan. Ik sprak met de pastoraal werkster van mijn kerk. Zij hielp me door deze tijd heen en ik heb een paar keer met haar gepraat over hoe ik me toen voelde. Zij vond het onzin dat ik al vier jaar wachtte om gedoopt te worden. Ze zou het opnieuw gaan overleggen met het bestuur en omdat ik ook ziek was kreeg ik dankzij haar uiteindelijk de goedkeuring van het bestuur om gedoopt te mogen worden. Helaas kon ik niet gedoopt worden door Pastoor Van der Meer maar ik werd door een hele lieve andere pastoor gedoopt. Pastoor Vijftigschild.
Ik ben katholiek, eindelijk
Hoewel ik me vanaf mijn zoektocht tot het moment er eindelijk was al katholiek voelde was het na die drie scheuten water over mijn hoofd officiëel. Ik ben katholiek. Het was een prachtige dienst, het was tijdens de Paaswake. Een nachtmis voor Pasen. Ik mocht zelf mijn peter en meter uitkiezen. Als je als babytje gedoopt wordt kiezen je ouders een peter en meter. En nu mocht ik dat zelf doen. Ik vond het heel moeilijk. Ik kende niet zoveel katholieke mensen. Één iemand eigenlijk, Tim. Dat is een jongen die eigenlijk als enige leeftijdgenoot ook in de kerk zat. Vag kende hem, hij woonde ook in Oude Tonge. “Anders vraag je Tim” zei Vag. “Tim?” Dacht ik. “Ja, je kan beter iemand van je eigen leeftijd vragen dan iemand die over een paar jaar dood is.” Hij had wel een beetje gelijk… De gemiddelde leeftijd in onze kerk ligt vrij hoog en als ik mijn peter of meter ooit eens nodig had voor advies was het wel fijn als hij/zij dan op dezelfde golflengte van het leven zou zitten als ik. Ik vroeg Tim en hij moest er even over nadenken. Dat begreep ik en hij kwam er later op terug met een “JA”. Mijn zus heb ik gevraagd om mijn meter te zijn. Ik heb een hele goede band met Tim, en hij noemt mij vaak grappend zijn petekind. Maar zo voelt het wel. Ik kan hem altijd om raad vragen en we zijn echt hele goede vrienden geworden.
Is de puzzel af?
Nou die puzzel, die is niet af nee. En tussen nu en mijn zoektocht zit bijna tien jaar. Ik ben er achter gekomen dat mijn puzzel misschien wel nooit af komt. En ik ben daar oke mee. Het leven is nou eenmaal een puzzel, en alle puzzelstukjes liggen niet klaar op volgorde en kleur. In elke fase van het leven zijn er weer nieuwe obstakels en puzzelstukjes. Ik geloof dat God mij begeleid door alle fases van mijn leven. Alle zware periodes alle mooie momenten. Hij is er altijd bij. Ik ben geen perfecte katholiek. Ik bid niet elke dag, ik ben niet elke dag bezig met hoe ik iets voor mijn mede mens kan doen, ik scheld soms, ik word boos, ik denk ook soms “WHAT THE ACTUAL” maar dat is voor mij the meaning of life. Probeer elke dag beter te zijn dan gisteren, haal alles eruit. En ik wil, als ik bij God kom, Hem kunnen bedanken voor alles in mijn leven en kunnen zeggen dat ik alle talenten die Hij mij gaf, gebruikt heb.
Mocht je vragen hebben over katholiek worden, of zijn, of iets heeeeel anders. Vraag me gerust. Geen vraag te gek.
Liefs,
Farah Elisabeth.
