Dirksland
Ik raad je aan om eerst het bevallingsverhaal te lezen van mijn tweeling meiden. Dan ben je helemaal op de hoogte. Ik ga nu verder waar ik gebleven was. Toen mijn meiden geboren zijn hadden we twee kamers in het ziekenhuis. Een kamer naast de meisjes voor de papa en mama met twee bedden en een kamer voor de meisjes apart met twee couveuses en een één-persoonsbed. Daar lag ik dan overdag als ik bij de meisjes was. Ik heb een of twee keer gebruik gemaakt van die andere kamer. Ik had die totaal niet nodig want Vag sliep toch gewoon thuis bij Ilia en ik sliep bij de meisjes. Ik had recht op acht dagen “kraamtijd”. Ik mocht daar dus zo lang blijven, slapen en douchen en behield zo die extra kamer. Na dag 4 heb ik gevraagd of ze mij wilde ontslaan. Ik was verder prima in staat om alles zelf te doen en die kamer had ik echt niet nodig. Ik sliep daar toch niet.
Borstvoeding
De meisjes hebben vanaf hun geboorte tot aan hun zesde maand volledig borstvoeding gekregen. Toen ze net geboren waren en wij aan de beschuit met muisjes zaten zat ik al te kolven. De meisjes konden nog lang niet rechtstreeks uit de borst drinken dus er zat niks anders op. De eerste dag kolfde ik echt maar 5ml maar aan het eind van de week zat ik op 240ml per keer. Het ging als een jekko. Niet normaal. Ik moest eerst om de twee a drie uur kolven. Ja, ook ’s nachts. De meisjes kregen om de twee uur voeding.
Te kleine vaatjes om in te prikken, horror nacht
Er is één nacht. Die vergeet ik nooit meer. Ik sliep bij de meisjes en ik had al de hele dag gezegd dat ik dacht dat het infuusje van Sophia niet goed zat. Het was continu vochtig en elke keer dat ik het zei werd er naar gekeken en zeiden ze dat het gewoon goed zat. De avond viel en er kwam een nieuwe lading verpleegkundigen voor de nachtdienst. Ik zei tegen de verpleegkundige, die voor ons zou zorgen die nacht, dat ik dacht dat het echt niet goed zat. Zij vond het er ook een beetje gek uitzien en riep de kinderarts op om te komen kijken. Ook zij oordeelde dat het niet goed meer zat en dat dit er helaas vanaf moest en er opnieuw moest worden geprikt. Zo gezegd zo gedaan. De verpleegkundige van de dagdienst bleef er nog even bij om een handje te helpen. Ons kamertje was volgelopen van personeel. De kinderarts, de verpleegkundige, iemand die mee keek, iemand die de voeding van Yulia kwam verzorgen. (Dat houdt in, mijn borstvoeding in een grote spuit doen, die spuit aan haar sonde koppelen, de spuit een zetje geven, hoog ophangen, en zo loopt de voeding in haar maagje).
Je kunt je voorstellen dat het druk was. Ik zat op bed en ik moest kolven, duh what else. Dus ik had met het gordijntje een soort kleine mini kamer in onze kamer zodat niet iedereen me zag zitten. Het infuusje was eruit en haar hele armpje zag er zielig uit. Helemaal blauw en onder de plak van die sticker van het infuus. Het was gewoon heel sneu. Het duurde eeeeuwen om het infuus te prikken. Ze zijn totaal 5 uur bezig geweest met Sophia. Het vreemde was, het prikken lukte niet, dat was nog niet zo vreemd want die vaatjes zijn zo dun als een haartje, maar Sophia reageerde niet goed. Ze huilde niet als er geprobeerd werd te prikken. Dat was echt vreselijk om te zien. Het leek echt alsof ze er gewoon doorheen sliep. Rond 21:00 was de eerste kinderarts bij ons. Zij heeft uiteindelijk besloten dat zij haar collega kinderarts ging oproepen om te overleggen. Na hun overleg is besloten dat er iemand van het “bloed prikken” bijgehaald moest worden, er is toen iemand opgeroepen die goed is in het prikken van kindjes.
Na talloze pogingen lukte het haar ook niet. En dan blijven er niet veel plekjes meer over. Het handje/armpje waar het infuus uitkwam kon niet gebruikt worden. Het is in de voetjes geprobeerd en er werd zelfs overlegd om het op de schedel te doen. Het was gewoon echt niet te doen. Ik heb doodsangsten uitgestaan. De uren verstreken en Sophia gaf geen kick. Ze huilde zelfs niet toen het tijd voor haar voeding was. Ik durfde het toen niet te zeggen maar het was een dood vogeltje. Mijn kleine meisje met haar, inmiddels 1560 gram, ze was afgevallen, dat is normaal in de eerste dagen maar toch.
Opnieuw overleg en toen zou de kinderarts die extra was opgeroepen het zelf nog proberen. Ik heb toen rond 01:00 besloten om Vag te bellen. Ik belde hem wakker uit zijn slaap want het ging echt niet goed met Sophia. Haar hartslag was wel oke maar soms vergat ze te ademen. Dit komt bijna altijd voor bij premature kindjes. Ze krijgen daar coffeïne voor. Destijds had ze dat nog niet. We zijn daar de volgende dag direct mee begonnen. De kinderarts slaagde er om 01:20 in om een infuusje te prikken. Uiteindelijk in haar andere armpje. Ze huilde. Ik ben nog nooit zo blij geweest om haar te horen huilen. Ik kon amper bij haar komen tijdens het prikken omdat er zoveel verzorgend personeel om haar heen stond. Toen het uiteindelijk gelukt is en ik bij haar mocht, kon ik haar via de raampjes van de couveuze aanraken en reageerde ze gelukkig ook op mij. Het was een dramatische nacht maar God zij dank zijn we er sterker uit gekomen. Ik heb het zelf allemaal niet helemaal kunnen verwerken, het was zo’n spannende tijd en zo dubbel.
Thuis slapen of bij de meisjes
Uiteindelijk waren de meisjes wel stabiel. Ze lieten wel van zich horen als ze mama miste of als ze honger hadden maar als ik er dan niet was kroelde er soms een lieve verpleegkundige met ze. Ik kwam in het ziekenhuis amper aan slaap toe omdat de meisjes om de twee uur eten kregen. Dat betekende dat er dus in twee uur vier keer iemand in de kamer kwam. Om de voeding eerst aan te hangen, en daarna weer af te koppelen. En dat keer twee. Ik kreeg daarom het advies om soms thuis te gaan slapen om bij te tanken. Nou dat idee is theoretisch gezien leuk. Maar niet als je hart deels in Oude Tonge in een bedje slaapt en de andere helft in een ziekenhuis in Dirksland én je om de drie uur moet kolven. Dan heeft het alsnog gewoon geen zin. Maar ik deed het toch, dat was wel fijn voor Ilia. Ik kon hem dan op bed leggen en soms ging ik dan daarna terug naar het ziekenhuis om daar te slapen of ik bleef thuis slapen en als Ilia dan naar school was ging ik weer naar het ziekenhuis.
Één maand en één dag
We mogen naar huis! De dag ervoor ging de sonde eruit en daar voor ging langzaam de hartmonitor eraf en de infuusjes die waren er al even uit. Wel moesten we elke dag nog bloed prikken voor de bloedwaarden. Ze hadden allebei wat bloedarmoede en daarom hebben ze tot zes maanden ferrofumaraat gekregen, of te wel: ijzer. Sophia heeft trouwens nog een dagje op een lichtgevend matrasje moeten liggen. Dat gaf dan UV straling af voor het geel zien. Dat hebben baby’s wel vaker en vooral premature kindjes. Afijn, we mochten naar huis. Dat was natuurlijk heel fijn maar ook heel gek. Normaal gesproken krijg je een baby mag je dezelfde of de volgende dag naar huis, en je kraamhulp komt je zeven of acht dagen helpen. Dat is dan top want dan kan je ergens tussen de bedrijven door zelf een beetje bij komen. Ik ging al met -10 aan energie naar huis en ik had echt een kraamhulp die bij mij aan de bar koffie kwam drinken in plaats van haar handen uit de mouwen stak.
Ik had ook nog maar recht op twee keer drie uur kraamzorg. Ik twijfelde nog of ik het wel moest doen. Ik heb zo mijn eigen systeem in huis. En mijn moeder en schoonmoeder weten precies hoe en wat. Maar een nieuw iemand niet. Ik dacht, ja die mensen moeten elke dag in een ander systeem passen. Die kunnen dat, dat is hun baan nou eenmaal. Nou, ik zei het al. Zo ging het niet. Ze heeft van die zes uur die ze zou komen zeker 5 uur “administratie” gedaan. Dus opschrijven hoe de meisjes drinken, wat ze wegen etc. En dat andere uur vertelde ze over dat ik me niet druk moest maken om de was en alle huishoudelijke dingen.
Gebroken nachten
Oke dit fenomeen kennen we allemaal. Wij mama’s, ik denk in ieder geval dat ook mama’s dit lezen, maar papa’s ook leuk of misschien heb je helemaal geen kinderen maar lees je toevallig mijn blog, ook super leuk en welkom! Love you! En doooor… Dus die nachten, tja dat was echt iets waar ik elke avond weer tegen op keek. Tot vier maanden mogen ze nog geen pap, mijn meiden zijn natuurlijk twee maanden te vroeg geboren dus die mochten pas met zes maanden pap. Met pap bedoel ik, vier scheppen rijstebloem door de normale fles heen. Met zes maanden mochten ze dat dus. En dat was eigenlijk best een succes. Ze sliepen niet gelijk door maar wel een poosje. In die nachten dat ik dan uit bed ging voor de voeding van de meiden voelde ik me best eenzaam. Mijn hele huisje sliep, behalve ik en overdag heb je weer een pittige dag. Ik merkte wel echt dat het me langzaam op brak. Uiteindelijk ben ik toen ook gestopt met de borstvoeding. Ik heb twee keer een borstontsteking gehad en mijn productie minderde daarna al vlot.
Ik was steeds bang dat ik niet genoeg had voor de meisjes. Ik ben het toen langzaam gaan afbouwen. De meisjes groeiden super en die eerste maanden heb ik ze een hele goede start kunnen geven.
Ilia en de meisjes
Ilia is echt de perfecte grote broer. Hij rent en vliegt en ook toen we net thuis waren wist hij al alles te vinden voor de meisjes. Als ik net het laatste billendoekje pak en klem zit, rent Ilia naar boven om een nieuwe verpakking te halen. Hij geeft speentjes als zij ze kwijt zijn, hij speelt met ze, hij laat ze lachen, hij tilt ze op, hij doet het gewoon heel goed. Hij mist het wel vaak, dat hij zo klein was zegt hij. Dan mist hij zijn babytijd. Dat is wel heel sneu. Ik heb het hier al eerder laten vallen. Ik probeer aan de ene kant te erkennen dat hij zich zo mag voelen en aan de andere kant wil ik ook niet dat hij een doetje wordt.
Hapjes, en stapjes
De meisjes zijn nu negen maanden en ze zijn ongeveer al drie maanden aan het sukkelen met snotneuzen en hoesten. Ze hebben ongeveer vijf á zes weken door geslapen en daarna werden we met zijn alle ziek. Tot nu toe hebben ze nog geen een keer een nacht doorgeslapen na die tijd. Je kunt wel raden hoe ik me af en toe voel. Ze maken ondanks dat wel grote stappen. Ze krijgen drie keer per dag hapjes en proberen inmiddels te kruipen. Yulia staat zelfs sinds één dag al in de box en in haar bedje terwijl ze zich vasthoud. Als jullie het leuk vinden kan ik wel een overzicht delen van wat de meisjes eten op een dag. Ik probeer veel te varieren met verschillende soorten groenten en fruit. Ik houd sowieso van koken dus ook voor mijn meiden doe ik dat graag. Pompoen met rijst en kip, wortel met aardappel, prei, en kip, spinazie met een eitje, rode kool met appel, lasagne van alles!
Lieve allemaal, dit was de update over de meisjes. Als jullie vragen hebben, stuur me een berichtje!
Veel liefs,
Farah Elisabeth.
