Bevallingsverhaal – Farah over Ilia

Leestijd: 15 minuten

Tentamens en muesli in de trein

Oke, dus ik was net vier maanden in mijn eerste jaar van Juridisch medewerker. Super leuke opleiding. Veel eerder moeten doen! Maar goed, beter laat dan nooit. Vag en ik waren helemaal een setje en tijdens een tentamen week had ik hem door de drukte iets langer dan een week niet gezien. Toen we weer samen waren en mijn tentamens erop zaten vond Vag dat ik er een beetje anders uit zag. Het leek hem verstandig om een zwangerschapstest te doen. Ik was totaal niet regelmatig ongesteld dus ik maakte me totaal niet druk. Wel was ik soms misselijk in de trein onderweg naar school, maar goed die muesli vond ik ook niet heel lekker. En ik ben ook wagenziek dus ik maakte me niet zo’n zorgen. ‘S ochtends gingen we samen naar het Kruidvat voor een test.

Plassen onder druk

We kwamen thuis en ik ging gelijk naar de wc. Vag zat op de trap te wachten maar mijn plas was in geen velden of wegen te bekennen. Wie kan er dan ook plassen onder druk, nou sorry. Ik niet. Vag moest naar beneden en hij ging met bijsluiter en al naar de woonkamer. Ik riep dat ik klaar was en gooide de test op de gang om verder in peace te kunnen plassen.

Betekent een plus echt wat ik denk dat een plus betekent?

“En?” roep ik. “Een plus” zegt Vag. Betekent een plus echt wat ik denk dat een plus betekent? Holy moly, ik ben zwanger. Ik ben net begonnen met mijn opleiding, Vag is aan het afstuderen. We wonen nog thuis, wat gaat iedereen denken, zeggen. Wat voor voorbeeld ben ik voor mijn nichtjes?! Wat voor moeder wordt ik? Ga ik mijn opleiding nog kunnen afmaken? Wordt ik een 16 and pregnant figuur net als die mama’s op MTV? Nee, nee. Adem in adem uit. Vag dacht dat die test misschien niet goed gegaan was omdat ik hem op de gang gegooid had. Dus, wij naar een andere Kruidvat om een nieuwe te halen. Duur joh, die Clearblue testen. Maar ook die gaf aan “+3 weken”. Zwanger.

Bloedverlies

Nadat we enigszins bekomen waren van de shock en iedereen op de hoogte was begonnen langzaam de kwaaltjes te komen. Ik had vergeleken met de zwangerschap van Sophia en Yulia echt een vrij ongecompliceerde zwangerschap van Ilia maar ik had wel best vaak bloedverlies. Dan belde ik toch weer naar het ziekenhuis en mocht ik komen en bleek alles oke. Ik had wel veel last van bekkeninstabiliteit en ik was ook wel echt moe. Ik ging gewoon elke dag naar school en ik heb uiteindelijk mijn diploma met (maar) drie maanden studievertraging gehaald. YAY!

Loos alarm?

Oke door naar het verhaal waar je hiervoor kwam. Ilia was wel een beetje aan de kleine kant tijdens de groeiecho’s maar niets om ons zorgen over te maken. We zijn allebei niet huge dus deze baby waarschijnlijk ook niet. No stress. Op zondag 9 oktober 2016 draaide ik rustig wat wasjes. Met dat ik een wasje buiten op hing vroeg ik me af of ik Ilia wel gevoeld had die dag. Hm, strange. Volgens mij niet echt. Ik dacht dat ik misschien toch te druk was geweest met die wasjes en opruimen en dat het daardoor kwam. Ik wilde niet weer met loos alarm bellen naar het ziekenhuis en wachtte daarom nog maar even.

Drie centimeter? Gaat die ontsluiting weer dicht?

Uiteindelijk ben ik binnen op de bank gaan liggen en probeerde ik iets van leven te voelen in mijn buik. Niets… Ik belde toch naar het ziekenhuis. Ik mocht gelijk komen. Mama bracht me naar Vag en vanaf hem vandaan gingen we samen naar het ziekenhuis. Ook hij ging met een beetje tegenzin. Weer daar heen en waarschijnlijk voor niks. Het was rustig op de afdeling en we waren snel aan de beurt. Het was immers ook 19:00 op zondag. Na een CTG bleek alles wel oke. Geen weeën, wel wat harde buiken maar niets om ons zorgen te maken. “Zal ik nog even toucheren?” vroeg de verloskundige. Liever niet dacht ik. Je ziet toch net dat er niets aan de hand is. Vag vond het wel slim om het te doen. “Dan weten we zeker dat het oké is en kunnen we rustig naar huis” zei hij. Hm, daar zat wat in.

Friet bij de Chinees

“Zoooooo je hebt al drie centimeter ontsluiting, al bijna op de helft joh! Dat betekent dat je vandaag of morgen gaat bevallen. Je mag je aankleden, je spullen pakken en lekker met me meelopen naar de afdeling. Ik laat het bad voor je vol lopen en dan kan je daar goed je weeën opvangen.” Zoals je begrijpt kregen Vag en ik een redelijke error. Drie centimeter ontsluiting? Onze eerste reactie was of die ontsluiting niet gewoon weer dicht gaat? Heel grappig vind ik dit nu maar toen had ik echt geen idee. Op dat moment dacht ik, ik ga helemaal niet mee met jou naar een bad. Ik ga naar huis, ik moet nog eten. Ik heb niet eens een pyjama bij of een romper. Mijn hele vluchtkoffer en maxicosi staan nog thuis te wachten. We mochten terug naar huis om die spullen te halen en moesten om 22:00 terug in het ziekenhuis zijn. We stopte op onze weg naar huis om friet en een snack te eten en ik belde met m’n vriendin dat ik ging bevallen. WHAT THE %^&*

Vliezen breken in bad

Op tijd komen is een dingetje, toen al en dus om 22:15 waren we in het ziekenhuis. Om 22:30 lag ik in bad, heerlijk. Ga ik echt bevallen? Ik voelde me prima. Geen weeën niks. De verloskundige kwam en die zei dat we mijn vliezen gingen breken want dan kwam er schot in de zaak. Het was rustig op de afdeling en waarom wachten? Helemaal mee eens. Als jij denkt dat het gaat helpen, prima. Prik maar lek. Met een soort lange pen met een klein haakje eraan brak ze het vlies. Ik voelde nog niets. Strippen, was ook vreemd. Als je gestript wordt, maakt de verloskundige je vliezen los van de baarmoederwand. Hierdoor maakt je lichaam prostaglandine aan. Dit maakt je baarmoeder mond zachter en week. Zo kan je baby uiteindelijk makkelijker door het geboortekanaal. (Voor iedereen prettig) Dat breken van die vliezen en strippen deed overigens echt geen pijn. Lekker is anders maar niet heel vervelend.

Weeën, morfine, amazing

Om 23:30 kwamen de weeën op gang. Dat bad was ik helemaal zat en ik moest er echt uit. ASAP. Op het bed werden de weeën steeds heftiger. Ik moest ze echt weg puffen. Ik verloor af en toe tijdens zo’n wee nog vruchtwater. Ik vond het echt zooooo naar, zo’n nat bed en daar moet je dan in blijven liggen. De verloskundige had dat gelukkig door en legde dan weer zo’n droog matje onder me neer. Heel fijn. De weeën kwamen best regelmatig en ik had MEGA veel pijn in m’n rug. Ik had in mijn geboorteplan uitgebreid geschreven dat ik geen ruggenprik wilde. Toen de pijn heviger werd vroeg ik of ik iets kon krijgen tegen de pijn. Ik had ongeveer zes centimeter ontsluiting dus dat mocht. Ik kreeg een morfine pompje. Een woord: wauw. Die wil ik thuis ook, zo naast m’n bed met zo’n knop. Ideaal lijkt me. Ik kon op die manier een beetje op adem komen tussen de weeën door.

10 centimeter en twee persweeën

Om 02:00 waren de pers weeën in aantocht. Ik zei (lees: schreeuwde iets wat luid) “Hij komt eraan, ik voel het echt”. Nog niet persen, ik moet eerst checken of je 10 centimeter ontsluiting hebt. So she checked. En ik had 10 centimeter, hooray! De bedoeling was dat zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder bij de bevalling zouden zijn. Toen ik zes centimeter had dacht de verloskundige dat het zo’n vaart niet zou lopen en ik dacht zelf. Nou, weetje. I’m in pain, misschien is het beter als ze er niet zijn. Vag had redelijk wat nagels in zijn nek en handen staan en ik had wel voldoende steun aan hem. Toen ik 10 centimeter had zei de verloskundige dat we snel moesten bellen als we wilde dat ze er nog bij konden zijn. Vag belde en mijn moeder ging om twee uur ’s nachts direct on her way om mijn schoonmoeder op te halen. “Er komt weer een wee” zei ik. Ik mocht persen tijdens deze wee en so I did. Wee 1: het hoofdje. En direct erna kondigde wee 2 zich aan en TADA: een hele baby!

Onze Ilia

Twee pers weeën en om 02:06 is Ilia geboren. Ongeveer 2,5 uur na de eerste wee was onze kleine Ilia er. Hij lag daar op mijn borst met zijn kleine mini handjes en zijn beentjes onder zich op getrokken. De tijd leek voorbij te vliegen en stil te staan. Al mijn pijn verdween toen ik hem in mijn armen had. Vag maakte foto’s en bless him for doing that. Want wat zijn die foto’s me dierbaar. Je ziet onze eerste momenten als papa en mama. Vag knipte de navelstreng door en kort daarna werd Ilia meegenomen (op de kamer) om hem te wegen en te meten. Hij was zoooooo mooi. Mijn moeder en schoonmoeder kwamen op onze kamer en zagen Ilia daar voor het eerst. We belde mijn vader en ook hij stapte in zijn auto. Om 03:00 stonden we met z’n alle op de kamer. Een heel nieuw mensje wat negen maanden in mijn buik groeide was nu op deze wereld. Hij dronk meteen uit de borst en sliep heel zoet in het wiegje naast papa en mama.

Wat een rijkdom en wat is het heerlijk om mama te zijn van zo’n klein frummel.

Zo, dat was het wel. Ik moet even bijkomen van deze letterlijke throw back naar 10 oktober 2016. Als jullie vragen hebben over mijn bevallingsverhaal, bijvoorbeeld over mijn geboorteplan of over iets anders, stuur dan een berichtje naar mijn e-mailadres of via Instagram of Facebook.

https://farahelisabeth.nl/lets-connect/

Liefs,

Farah Elisabeth