Get to know – Farah

Leestijd: 10 minuten

Brabant

Here we go, ik ben geboren in Brabant. Ik woonde samen met mijn vader, moeder en mijn zus. Tot mijn tweede jaar, want toen ging mijn zus samenwonen. Het huis en de tuin waren echt amazing. Het was een paradijs op aarde. Er op terug kijkend weet ik heus wel dat het niet perfect was. Maar voor toen wel. En zo herinner ik het me graag. We hadden een super grote tuin, waarin mijn vader graag “de natuur zijn gang liet gaan”, ik had een hut en een moestuintje. In de zomer of als het gewoon lekker weer was konden we onder het afdak eten. Het afdak zat eigenlijk tussen de keuken en de schuur in. Als ik mijn ogen dicht doe zit ik er zó weer. Ik krijg een witte boterham met aardbeien van mama. En ’s avonds stoken we vaak een vuurtje en mag ik in de slaapzak op twee tegen elkaar aangeschoven stoelen in slaap vallen. Op wonderbaarlijke wijze wordt je dan de volgende dag in je eigen bed wakker. Wat een leven. Ook had ik een hele speciale vriendschap met mijn beste vriendinnetje. Little traumatized wel, toen ze van de een op de andere dag weg was. Ik ging vrolijk naar haar huis om haar te halen om te gaan spelen, en zij was gone met haar hele fam.

Goeree-Overflakkee

Op mijn twaalfde ben ik verhuisd met mijn beide ouders naar Ooltgensplaat op Goeree-Overflakkee. Well… dat is dus ongeveer het einde van de wereld. Laten we eerlijk zijn. Het is er heel rustig en hoewel ik destijds niet altijd even blij was dat we naar dit dorp zijn verhuisd, heb ik het er wel naar mijn zin gehad. Mijn ouders zijn uiteindelijk op mijn zestiende gescheiden. Thank the Lord dat zij nog steeds heeeeel goed met elkaar omgaan.

Middelbare school

Ik ging naar de middelbare school in Middelharnis. Het was een leuke school, ik was heel erg op zoek naar mijn plek. Sommige leraren waren heel leuk en andere hadden echt een hekel aan mij. Ik ging met de bus naar school. Het was echt een reis rond de wereld voordat ik er was. De bus reed van Ooltgensplaat, naar Achthuizen, Den Bommel, Stad aan ’t Haringvliet, en dan uiteindelijk belandde je in Middelharnis. Ik heb hele boeken uitgelezen in de tijd dat ik in de bus zat of ik probeerde er nog net wat informatie voor een toets in te stampen. Ik haalde geen geweldige cijfers, af en toe een uitschieter maar dat was alleen als ik toevallig heel erg geboeid was door het onderwerp. So far so good. Ik hield van Geschiedenis, Engels en Frans. Ik ben geen hoogvlieger en ik ging in mijn laatste jaar door een moeilijke tijd, maar Thank God ik haalde mijn diploma. Ik heb hele mooie vriendschappen gemaakt en ook weer verloren. Het allerleukste om op terug te kijken is wel één ding…

Liefde

Ik heb mijn man leren kennen op school. Er was straight away een chemistry. Hij was echt wel een van de bad boys van school. Zo zag hij eruit, zo gedroeg hij zich en als meisje van 13/14 vond ik dat vrij interessant. (lees: HEEL INTERESSANT). Ik vond hem én heel dat groepje er rondom heen wel erg spannend. De snoepautomaat stond in de buurt van hun chillplek in de aula en de snoepautomaat, ja daar wil ik heen! (Nog steeds). Maar ik moest daarvoor dan langs hem lopen, samen met mijn vriendin stond ik bij het snoepautomaat en keek hij ZO indringend. Als ik er nu aan denk word ik nog week in mijn knieën. Op mijn zestiende verjaardag kwam hij langs, met de auto. En we kissed. Hartstikke leuk hoor ik je denken. Nou dat was het ook maar op dat moment werd het niets meer dan dat. Maar Vaggo Chipashvili, welkom.

Geen kapsalon of Turkse pizza maar friet en sla

Toen ik ongeveer 20 jaar was werkte ik in Middelharnis bij Take Away. Ik stond gewoon af te wassen en mocht af en toe helpen met een bestelling klaar maken. Ik had een Turkse baas en hij en ik waren gewoon een team. Destijds helemaal prima. Daarnaast deed ik nog ander werk en dus I was living the life. Spending money op de Meent. Zulke dingen. Maar goed, deze koptekst snap je nu nog steeds niet. We moeten door. Ik was op dat moment heel erg geïnteresseerd in het katholieke geloof en ik probeerde te leven naar de normen en waarden die daar (in mijn optiek) bij hoorden. Ik ga hier later in een blogpost dieper op in! Afijn, zo vastte ik dus op vrijdagen. Ooit deden mij opa en oma dat dus ook dus dat wilde ik ook doen. Dat houd in geen vlees op vrijdagen, geen luxe en wat meer met het geloof bezig zijn. Mijn baas wist dat ik vastte. Vaggo wist dat ik daar werkte en hij kwam, toevallig, met een vriend gezellig bij Take Away wat eten. Mijn baas wist ook wel dat wij elkaar kende en hij liet mij de bestelling opnemen.

“Doe maar friet en sla” aldus Vaggo. Ik begreep er niks van. Dus ik zei “Wil je geen kapsalon of Turkse pizza“? “Nee, ik eet vandaag geen vlees. Ik vast vandaag.” zei hij.

Kortom, ik geloofde er in eerste instantie geen moer van. Ik dacht, tuurlijk. Jij bent aan het vasten? Ik was er heilig van overtuigd dat mijn baas dit had ingefluisterd om zo indruk op mij te maken. Dus dat vroeg ik aan hem. En hij zei dat hij dat niet verteld had. Dus ik geloofde hem. Ik heb braaf friet en sla klaar gemaakt en daarna hebben we gekletst over waarom hij vastte. En daar was het. Mijn seintje van boven, dit was hém. Maar kon dat echt zo zijn? Vaggo Chipashvili, die badboy van school, die naar mij “PSSSSTT-TE” en om mijn ping gevraagd had years ago?

Later meer

Oke, tussen die friet en sla zit natuurlijk nog een maganisch stuk. No worries, dat komt er ook aan. Dit stuk gaat meer over wie ik ben et cetera. Maar later meer over de liefde, of wij nog steeds friet en sla eten, wat er gebeurd als je samen friet en sla eet. Krijg je ineens een liefdesbaby, HELP. Even tussendoor, als je nog steeds leest. Wat super leuk, it’s a lot i know. Maar dit is een groot stuk van de puzzel. De andere puzzelstukjes zijn kleiner. Blijf erbij…

Samen wonen?

We hebben uiteindelijk bijna drie jaar samen bij mijn vader ingewoond. Dit was achter af gezien voor mij een hele fijne periode. Voor mijn vader waren deze drie jaar wel heel erg veel. Een heel gezin wat ineens bij je in woont is ook a lot!

Ik ben heel dankbaar voor de mooie momenten die we gehad hebben. Na mijn bevalling van Ilia mochten we gelijk naar huis en mijn vader heeft dus al die momenten met Ilia beleeft. We kijken er allemaal op verschillende manieren op terug. Ik vond het heel moeilijk om weg te gaan bij mijn vader. We hebben samen zo ontzettend veel doorstaan, wij zijn echt heel hecht en wij hebben een band die unbreakable is. Niemand komt tussen mij en mijn vader.

Echt samen wonen

Nu woont mijn vader alleen in Ooltgensplaat en zijn Vag, Ilia en ik verhuisd naar een eigen huis en inmiddels zijn wij niet meer met z’n drietjes, maar met z’n vijven! (Hoe dan!?) Zoals je begrijpt is dit heel moeilijk geweest. Nog steeds voel ik me wel eens heel rot omdat ik het gevoel heb alsof ik hem “verlaten” heb. Gelukkig is mijn zus er voor me en verteld zij me dan dat het zo goed is. Ik weet diep in mijn hart natuurlijk ook heus wel dat dit voor mijn vader ook beter is. Op 10 oktober 2016 kwam onze liefdesbaby ter wereld. Ilia, wat veranderde mijn wereld. En niet alleen die van mij maar van iedereen rondom ons. Als een soort gouden zachte tsunami veranderde jij alles. Over Ilia, hoe dat ging later meer. Ook over onze andere twee wondertjes Sophia en Yulia komt later een uitgebreide blogpost.

Dan zijn we nu echt in het hier en nu. Deze blogpost is nu huge maar dit is alsnog my life in a nutshell. Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk, ik vind het in ieder geval heel fijn om dit met jullie te delen.

Als je dit leuk vond, laat het me dan weten in de comments of via mijn Social media.

Liefs,

Farah Elisabeth

When I stand before God at the end of my life, I would hope that I would not have a single bit of talent left but could say I’ve used everything He gave me.